The Inside Scriptures : Oι Aosoth και η γαλλική σκηνή για το 2017(blog no.50!!)

Η γαλλική σκηνή διαχρονικά, είναι από τις αγαπημένες μου όσο μεγάλωνα και μάθαινα περισσότερα για τόσο το black, όσο και το extreme metal γενικότερα. Ειδικά αν κάποιος τρελός παρακολουθεί τακτικά(αυτό είναι σχετικό με τους ρυθμούς που γράφω), τα κείμενα μου, θα έχει παρατηρήσει πως αδυναμίες δεν κρύβονται. Πέρυσι, 2 τεράστια ονόματα, οι Antaeus και οι Deathspell Omega, κυκλοφόρησαν μερικούς από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους. Η φετινή χρονιά δεν ήταν ήρεμη για την συγκεκριμένη σκηνή, ενώ σίγουρα δεν έχει τελειώσει αφού πάντα θα υπάρχουν δίσκοι και κυκλοφορίες που θα ήθελα να ακούσω αλλά δεν πρόλαβα.

Σημαντικότερη αφορμή όμως, πέρα από το πλήθος των κυκλοφοριών που ξεχώρισα, είναι ο νέος δίσκος των Aosoth. Η σπουδαία αυτή μπάντα, 4 χρόνια μετά το προηγούμενο πραγματικά σπουδαίο και αψεγάδιαστο δίσκο της, IV:An Arrow in heart, επανέρχεται με το νέο της πόνημα, V: The Inside Scriptures. Προσωπικά η πρώτη μου εμπειρία με τους Γάλλους αυτούς ήταν με το Αshes of Angels, παρόλο που τους γνώριζα ήδη γιατί μοιράζονταν μέλη με τους αγαπημένους μου Antaeus. Έκτοτε ανήκουν σε αυτό το κλειστό παρεάκι γαλλικών black σχημάτων που λατρεύω, ενώ παρακολουθώ και τα επιμέρους projects των μελών του συγκροτήματος.

                              
                            


O νέος αυτός δίσκος , συνεχίζει στο ύφος που χαρακτηρίζει το συγκρότημα και που κατά την γνώμη μας τελειοποιήθηκε με τον προηγούμενο δίσκο τους. Για κάποιο που δεν είναι εξοικειωμένος, αυτό μεταφράζεται, ως ένα πυκνό μουντό και χαοτικό black metal  που προσεγγίζει αρκετά το death metal, και διαθέτει αρκετές κρυφές αλλά ενίοτε και έντονες μελωδίες, οι οποίες όμως αποσκοπούν όχι στο να ηρεμήσουν η να ταξιδέψουν τον ακροατή, αλλά στο να παρατείνουν το μαρτύριο και την αγωνία. Φυσικά στον συγκεκριμένο δίσκο οι  6 συνθέσεις είναι ουσιαστικές, και δύσκολα διακρίνονται κορυφές αφού συνολικά ο δίσκος κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Οφείλω όμως να αναφερθώ για ακόμη μια φορά στην σάπια και τρομακτική φωνητική προσέγγιση του MkM, ενός από τους καλύτερους black metal τραγουδιστές, αλλά και στιχουργούς.

Προσωπικά χαίρομαι αρκετά που συνέχισαν σε αυτό το ύφος αφού θεωρώ πως τους ξεχωρίζει αρκετά από το υπόλοιπο ιδίωμα ενώ δείχνει πως πολλοί μπορούν να προσεγγίσουν κάτι τόσο επιθετικό, αλλά λίγοι μπορούν να το τελειοποιήσουν. Πραγματικά δισκάρα, ακόμη και για εμάς τα fanboys.

Φυσικά οι Aosoth δεν ήταν το μόνο μεγάλο όνομα του black metal underground που κυκλοφόρησαν φέτος δίσκο. Η πολυάσχολη μπάντα με τα χίλια πρόσωπα που ονομάζεται Blut Aus Nord, κυκλοφόρησε νέο δίσκο, το Deus Salutis Meae, το οποίο κινείται στο industrial/ambient black τους εποχών Mort, Odinist.Πολλοί θα σπεύσουν ίσως να αναφέρουν το έπος τους σε αυτό το στυλ, The Work Witch Transforms God, αλλά η συγκεκριμένη κυκλοφορία προς τους 2 αυτούς δίσκους κινείται. Αν ο συγκεκριμένος δίσκος είχε κυκλοφορήσει από κάποιο άλλο συγκρότημα ίσως τον εκτιμούσα διαφορετικά. Δεν είναι κακός, έχει όλα τα στοιχεία του στυλ που πρέπει να έχει, έχει σε σημεία την προσωπική διεστραμμένη ματιά του Vindsval, αλλά νιώθω πως υστερεί ως προς τις κυκλοφορίες τους αυτού του στυλ, και είναι κάτι που αλήθεια με στενοχώρησε. Δηλαδή, πέρα από μεμονωμένες στιγμές, δεν ένιωσα πως υπάρχει το απαραίτητο βάθος για να κολλήσω με την κυκλοφορία, αλλά θεωρώ πως του έδωσα αρκετά ακούσματα ακριβώς γιατί είναι από αυτό το συγκρότημα. Βασικά νιώθω πως είναι ένας δίσκος ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά κινούμενος σε safe zones και είναι μια εύθραυστη αίσθηση που ίσως κάποια στιγμή να αλλάξει. Αυτά συμβαίνουν όταν εκτιμάς πολύ ένα συγκρότημα.


                        


Οι φοβεροί και τρομεροί Throane, κάνουν σε 2 χρόνια σερί ισάριθμων τρομερών και φοβερών δίσκων, πραγματικού avante Garde black.Δεν θυμίζουν τόσο άλλα γαλλικά συγκροτήματα του περίεργου δυσαρμονικού μαύρου μέταλ, αλλά καταφέρνουν να προσφέρουν μια νέα πνοή, με φόρους τιμής εκεί που πρέπει, αλλά και πρωτοπορία εκεί που επιβάλλεται.Πραγματικά σπουδαίο συγκρότημα, και ίσως αυτός ο δίσκος να είναι δυνατότερος και του περσινού.



                        



Ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που ακούσαμε όταν ασχολιόμασταν με την σκηνή αυτή, ήταν οι blackened deathsters Arkhon Infaustus. Αν και έχουν από το 2007 να κυκλοφορήσουν κανονικό δίσκο, φέτος κυκλοφόρησαν ένα πραγματικά τρομερό επιθετικό και ποιοτικό ep, Passing the Nekromanteion, με 4 απίστευτες συνθέσεις που παρουσιάζουν και ποικιλομορφία τόσο στην ένταση όσο και στις ταχύτητες. Αλήθεια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις φέτος για εμάς.



                     

ΟΙ orthodox black metallers (σχολής Watain αν και τους αδικώ) ονόματι Μerrimack, 5 χρόνια μετά το The Acausal Mass με το οποίο εμείς τους μάθαμε και το θεωρούμε πολύ καλό, κυκλοφόρησαν το Οmegaphilia, το οποίο κινείται μεν σε παρόμοια νερά, αλλά σίγουρα βουτάει πιο βαθιά, και ίσως δίνει για εμάς προσωπικά, την καλύτερη και συνεκτικότερη κυκλοφορία τους, χτυπώντας μόνο κέντρο . Αλήθεια ευτυχώς που βγαίνει ακόμη πρωτότυπο orthodox black metal, γιατί είναι ένα είδος που έχει μεν τα πάνω του, αλλά όπως συχνά συμβαίνει με κάτι τέτοιο, γίνεται πιο δύσκολο να βρεις κάτι που να μνημονεύεται και μετά από καιρό χωρίς να γίνεται ξεκάθαρη κόπια.


                       



Θα αναφερθώ τώρα όμως σε μερικές ακόμα κυκλοφορίες οι οποίες σε αντίθεση με τα πιο βαριά ονόματα που ίσως σχολίασα, δεν πιστεύω ότι έκαναν τόσο ντόρο αλλά θεωρώ πως αξίζει να τους δοθούν πολλές ευκαιρίες, καθώς είναι πραγματικά απολαυστικές(τι λέξη για να περιγράφεις τέτοια είδη) και ποιοτικές, και αρκετές από αυτές θα βρεθούν σίγουρα στις λίστες μας.

Svart Crown  - Abreaction. Συνήθως το blackened death metal, αν δεν πάει προς το war/bestial άκρο του, θα προσπαθήσει να πατήσει πάνω σε Morbid Angel/Immolation riffs.Ευτυχώς οι Svart Crown, αν και αυτής της τάσης, διαθέτουν την απαραίτητη ανωμαλία αλλά και ταυτότητα ώστε να μην μείνουν απλά μια Morbid Angel worship μπάντα. Τρομερό συγκρότημα και ίσως και εδώ η καλύτερη δουλειά του.

Celeste – Infidele(s) . Εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό. Ένα μείγμα black metal, με έντονα στοιχεία hardcore, αλλά όλα αυτά όχι όπως το συνηθισμένο blackened hardcore,αλλά πολύ πιο δηλητηριώδη και τσαντισμένα, και με το μαύρο στοιχείο συχνά να παίζει τον πρώτο ρόλο. Δύσκολα θα ακούσει κάποιος κάτι που να εκπέμπει τόσο μίσος, ίσως γιατί βουτάει και μέσα στο sludge συχνά, δίνοντας ένα πιο έντονο τόνο απαισιοδοξίας.

Ritualization – Sacraments to the Sons of the Abyss. Γαλλικό blackened Death που θυμίζει αρκετά Angelcorpse – Perdition Temple, αλλά είναι πιο μουντό και μαύρο, τονίζοντας αρκετά το black του blackened death. Πολύ δυνατή κυκλοφορία.

Νecrowretch – Satanic Slavery. Θυμάμαι όταν άκουσα τον πρώτο τους δίσκο, Putrid Death Sorcery, μου είχαν αφήσει την αίσθηση  πως παίζουν πολύ καλά αυτό το μανιασμένο old school death metal στα όρια του thrash, αλλά τους έλειπε το κάτι παραπάνω ίσως για να μην τους λέω άλλη μια old school μπάντα. Τώρα, τους θεωρώ από τις καλύτερες παλιομοδίτικες και σοβαρές death metal μπάντες που κοιτάνε να αποδώσουν πειστικά το συναίσθημα και όχι να αραδιάσουν δεκάδες νότες. Η τσαντίλα και το attitude τους ακουμπάει πολύ και το old school black, χωρίς όμως να δανείζονται πολλά μουσικά στοιχεία, κάτι που με κάνει να τους εκτιμώ παραπάνω.


Υ.Γ.1. Και ένα για τον δρόμο. Πολύ όμορφος δίσκος. Heir - Au Peuple de l' abime.

Y.Γ.2.Ευτυχώς οι διάφορες πλατφόρμες streaming, ακόμα και στο Youtube πλέον που ανεβάζουν οι ίδιες δισκογραφικές αν όχι ολόκληρα τα albums αρκετά τραγούδια, επιτρέπουν σε όλους μας να ακούμε αρκετούς δίσκους, ίσως περισσότερους απ' όσο θα άντεχε η τσέπη μας. Είναι σημαντικό όμως,όποτε μπορούμε και όσο μπορούμε, να αγοράζουμε όσες κυκλοφορίες γίνεται ή τουλάχιστον να τους ενισχύουμε οικονομικά με κάποιο τρόπο. Δεν είναι θέμα δισκοθήκης ή συλλογής, αλλά πιο πολύ ηθικό ως προς τους καλλιτέχνες.Αυτό το μήνυμα πρώτα απ' όλα απευθύνεται σε εμάς τους ίδιους που δυστυχώς είναι δυσανάλογος ο αριθμός των κυκλοφοριών που ακούμε με αυτές που τελικά αγοράζουμε.Οφείλουμε όσο μπορούμε να συνδράμομε, καθώς οι οπαδοί είναι βασικός λόγος ύπαρξης της αγαπημένης μας μουσικής.

Υ.Γ.3. 50 αναρτήσεις μαζί με αυτή. Δεν είναι μεγάλος αριθμός, αλλά όταν ξεκινούσαμε αυτή την προσπάθεια να λέμε τις αρλούμπες μας σε μια γωνιά του ίντερνετ, ήταν ένας από τους στόχους μας. Θεωρούμε πως αν και γράφουμε όποτε να ναι, όσο πιο ερασιτεχνικά και random γίνεται, μέσα από αυτές τις συχνά γελοίες αναρτήσεις μας, εξελισσόμαστε μαζί με το blog. Επόμενος στόχος οι 100 αναρτήσεις, ίσως με μια κάποια ωριμότητα, αλλά σίγουρα σε μικρότερο χρονικό διάστημα απ' όσο τώρα.