At War with Nostalgia
Η ανάγκη πληρέστερης προσέγγισης.
Ωραίο το Interstellar, ψαγμένο και καλογυρισμένο.Και ο Μακόναχι ξαφνικά έγινε πολύ cool και γαμάτος ενώ μέχρι πέρσι δεν ήθελα ούτε να τον βλέπω.Ναι ειδικά στο True Detective με αποστόμωσε. Άρχισε επίσης το νέο πανεπιστημιακό έτος με ένα ακόμα χειμερινό εξάμηνο, που ελπίζω και αυτό να μην ξεκινήσει με το τρίπτυχο θα τα παρακολουθήσω όλα-θα διαβάσω τα περισσότερα-θα περάσω λίγα.Γενικά είναι μια λογική που εμφυτεύεται στο μυαλό κάθε φοιτητή(όπως εγώ) που έχει μείνει πίσω λίγο όσον αφορά το πότε θα φτάσει στο πτυχίο. Παρ' όλα αυτά έστω και λίγο άγχος είναι δημιουργικό αν δεν επιφέρει προβλήματα και δεν σε βγάζει εκτός εαυτού και συστηματικού προγραμματισμού.Μέσα σε όλα τα άλλα κάτι τέτοιο πάθαμε και εμείς με την αρχή του 4ου έτους μας.
Στην πορεία αντιμετώπισης προβλημάτων που σχετίζονται με την καθημερινή ρουτίνα και το να βρίσκει κανείς τον καλύτερο τρόπο να αξιοποιήσει τον χρόνο του για να πετύχει όλους τους στόχους που έχει βάλει,εφικτούς και μη, η σελίδα έμεινε λίγο πίσω αλλά όχι και το θέμα της.Στην τελική μιλάμε για μουσική, ένα φαινόμενο, μια μορφή τέχνης που δένει με τις διάφορες εκφάνσεις της ζωής καθενός που ασχολείται ουσιαστικά μαζί της.Και μερικές φορές οι σκέψεις και τα επιμέρους ζητήματα που προκύπτουν ανάλογα την περίσταση, δεν ενδείκνυνται για τίποτα άλλο πέρα από προβληματισμό, γιατί οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση, πιο εξωστρεφής, ίσως είναι χειρότερη.Ένα καλό παράδειγμα προβλημάτων που η λύση τους πρέπει να είναι μόνο ο ενδοσκοπικός προβληματισμός και όχι η λάθος εξωτερίκευση είναι η ταινία Metalhead (Málmhaus ,2013 Ισλανδική). Εξαιρετική δίνει μια προσωπική σκοπιά στο τι εστί metal και έχει και λυτρωτικό φινάλε.Ναι και εγώ την έμαθα μέσω ενός μίνι χαμού που έγινε σε διάφορους μεταλλικούς ιστότοπους πριν κανά 2μηνο.
Πέρα όμως από την ψυχαγωγία της οθόνης, αυτό τι διάστημα συνέβαλε τα μέγιστα στην ενδοσκόπηση και η έλλειψη διαδικτύου (καλά αυτό τα καταστρέφει όλα εν έτει 2014) αλλά και η ψυχαγωγία του βιβλίου.Συγκεκριμένα η ψυχαγωγία που προσφέρει ο Stephen King. Αν το ακραίο μέταλλο μπορούσε να απεικονισθεί σαν ιδέα και θεματολογία σε συγγραφική μορφή, βιβλία του Βασιλιά θα ήταν η ιδανική μορφή.Για μένα ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή η τελειότερη υπόκρουση ανάγνωσης του εγκεφαλικού και υπερφυσικού τρόμου που προσφέρει ο Κing θα ήταν το ακραίο μέταλ. Ο τρόμος και η παράνοια της τεράστιας τριλογίας των DeathSpell Omega ή η ατμόσφαιρα των συνθέσεων των Celtic Frost, δίνουν μερικές φορές περίεργες μορφές σε σκέψεις που δημιουργούν οι αναλύσεις χαρακτήρων του King.
H μουσική δένει με την μελέτη, μεγάλο παράδειγμα, αν και πρόκειται περί ταυτολογίας, είναι η ακρόαση των Portal ή γενικά του Blasphemy-κού black/death κατά την ανάγνωση-μελέτη του Η.P.Lovecraft.Και όχι δεν γράψανε μόνοι οι Metallica ή οι Septic Flesh για αυτόν κομμάτια. Οι εξωκοσμικοί φόβοι που δημιουργεί, είναι ιδανικοί για να ταυτιστουν με τους τρομερούς Portal(επιρροή για όλους τους στίχους τους-εξ ου και η χρήση της ταυτολογίας).
Η νοσταλγία.
Η μουσική προσφέρει νοσταλγία, πόσο μάλλον το metal όπου η νοσταλγία είναι βασικό κίνητρο δημιουργίας συγκροτημάτων σε εποχές που ο ήχος που επιδιώκουν κατά πολλούς έχει κορεσθεί. Οι Πρωτόγενοι προσφέρουν αυτή την νοσταλγική διάθεση, με ένα παράδοξο όμως.Ενώ απευθύνονται στον μουσικό πατέρα τους Quorthon και στην ιστορία του τόπου τους αλλά και της παγανιστικής Ευρώπης γενικότερα, κοιτούν να εξελίξουν έναν ήχο που είναι ξεπερασμένος.Το viking metal κατ'εμέ δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, το ίδιο ισχύει και για το celtic-folk metal.Δεν τα μπορώ, οι Primordial όμως, ίσως λόγω του εμπλουτισμού της μουσικής τους παράδοσης στις συνθέσεις, αλλά και της φωνάρας του Nemtheanga (και του ότι πλέον οι Rotting Christ κάνουν κάτι αντίστοιχο) με πορώνουν.Και για αυτό περιμένω και τον νέο τους δίσκο.
Φυσικά στον ακραίο ήχο η πιο κλασσική νοσταλγία είναι αυτή για το ένδοξο 90ς black metal straight from the cold Norway.Οι 1349 ίσως οι καλύτεροι σύγχρονοι συνεχιστές αυτού του ήχου αλλά σαφώς και οι πιο προβεβλημένοι από όσους κάνουν το ίδιο πράγμα(αν και Tsjuder-Behexen-Temple of Katarsis και άλλοι που ξεχνάω και θα αδικώ είναι τίμιοι συνεχιστές).Οι 1349 όμως με το Demonoir (και πολύ λιγότερο με το revelations of the black flame) έδειξαν στοιχεία προόδου και με το φετινό τους Cauldron(βαριέμαι να γράφω όλο τον τίτλο είναι και τέρμα generic) ισχυροποίησαν την άποψη ότι αποφάσισαν να μην μείνουν στάσιμοι.Ίσως ο πιο συμπαγής δίσκος τους αλλά δεν είναι το ίδιο κολασμένος με το Hellfire π.χ. Ωρίμασαν.
Στο ίδιο μήκος κύματος(νοσταλγίας) βρίσκονται και οι συμπαθητικοί Midnight που συνδύασαν Motorhead, Hellhammer και Venom και έφτιαξαν μερικά πολύ ωραία μπυροτράγουδα φέτος με τον δεύτερο δίσκο τους No Mercy For Mayhem.
Νοσταλγικό αλλά και ουσιαστικό είναι όμως και το ντεμπούτο των The Deathtrip οι οποίοι μου κέντρισαν το ενδιαφέρον για το γεγονός ότι ο τραγουδιστής τους είναι ο Aldrahn.Ναι ο τυπάς που ερμήνευσε το χάος των DHG και κατ;a το ήμισυ αυτό των Thorns.A και ο Snorre μετέχει στην παραγωγή διάβασα.Καλογραμμένο νορβηγικό black το οποίο ξεχωρίζει από την φωνάρα αυτού του ανθρώπου.Ευχάριστη έκπληξη για μένα καθώς ήθελα κάτι παραδοσιακό αλλά και σύγχρονο και μαζί με τους 1349 μου το δώσανε.
Το παρόν που φαινομενικά εφάπτεται στο παρελθόν.
Αλλά η πραγματική ίσως μαγεία του black metal,μαζί με τους Abigor για φέτος, ήρθε λογικά από Γαλλία μεριά(τι μας λες βρε παιδί μου) και από τις Πολιτείες του NBA και των ΜcDonalds (και του USBM όπως φαίνεται).
Οι μέγιστοι σε καλλιτεχνικό βαθμό και συμβολή στο σύγχρονο black metal Βlut Aus Nord κυκλοφόρησαν το 3ο μέρος των Memoria Vetusta επών.Saturnian Poetry λέει και τα μυαλά στα κάγκελα γιατί απλά δώσανε τον καλύτερο ίσως black metal δίσκο για φέτος και ένα δίσκο αν όχι ισάξιο τότε λίγο κατώτερο των προηγούμενων 2 μερών αυτής της ν-λογίας ( δεν ξέρω αν θα σταματήσει στα 3 όπως η 777 τριλογία). Μελωδίες βαθιές και απίστευτα κολλητικές,εξαιρετικό drumming, φωνητικά με ποικιλομορφία και ας μένουν στο βάθος για να κυριαρχήσει η απόλυτη bm ριφφολογία.Δεν μπορώ να πω πολλά παραπάνω παρά το ότι είναι ένας δίσκος που θα τον ακούω για χρόνια, από ένα συγκρότημα που μου έχει δώσει πολλές τρομερές στιγμές και μαζί με τους DSO είναι οι κύριοι λόγοι που θεωρώ τους Γάλλους πρωτοπόρους στο σύγχρονο black metal.A και ότι είναι δίσκος υποψήφιος για το πείραμα: Τον βάζω να τον ακούσει μη οπαδός του black για να του αποδείξω ότι δεν είναι απλά φασαρία και άτεχνα riffs.
Η δεύτερη ένδειξη μαγείας (magick cause we are cvlt and spiritual as fvck) ήρθε από το καλύτερο ίσως αυτή την στιγμή συγκρότημα του USBM αλλά και του οccult black metal.Οι Νightbringer με το Ego Dominus Tuus δείχνουν αφοσίωση στον σκοπό τους και τους Emperor και καταφέρνουν να κρατήσουν για 70 σχεδόν λεπτά το ενδιαφέρον αμείωτο. Οι στίχοι σαφώς και είναι αρκετά πιο σοβαροί και θρησκευτικοί από το μέσο black συγκρότημα και αυτό αποτυπώνεται στην τελετουργική προσέγγιση της μουσικής τους, κάνοντας με να συνδέω αυτό τον δίσκο με τον φετινό Abigor.Εξαιρετικοί και οι 2 και μου κάνουν ευχάριστα πιο δύσκολη την ζωή να τους κατατάξω στην τελική λίστα.
Η επίθεση από τα παλιά(κλισεδούρα).
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του μελωδικού death metal αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι οι At The Gates είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία του και την δημιουργία του.Φυσικά και σαν απλός οπαδός του μέταλ να το δω το θέμα, νέος δίσκος ATG είναι είδηση.Το Slaughter of the Soul είναι θρυλικό,όσο και αν το μισεί κάποιος για τα μπάσταρδα metalcore συγκροτήματα που γεννοβολά για 15 χρόνια.Ο νέος δίσκος, At War with Reality, έτυχε καθολικής αποδοχής και διθυράμβων.Εγώ στον μικρόκοσμο μου θα συγκρίνω αυτό τον δίσκο με το Χειρουργικό Ατσάλι καθώς είναι reunion albums, και θα πω πως και με κάλυψε με ίσως το πιο ποιοτικό μελωδικό death που θα μπορούσα να βρω φέτος.Δεν ξέρω αν είναι δισκάρα γιατί δεν είμαι οπαδός του είδους.Είναι πολύ εθιστικό πάντως.
To νέο Sanctuary το άκουσα πολλές φορές και μου άρεσε.Δεν συγκρίνεται με την καμία με τους 2 προκατόχους του, ούτε καν με τα μισά Νevermore, με τα οποία λόγω φωνής Warrel στην παρούσα κατάσταση έχει περισσότερα κοινά.Φαίνεται σαν μια συνέχεια της λογικής του Obsidian Conspiracy, με mid tempo κυρίως μέρη, αλλά με εξαιρετικές ερμηνείες και καλογραμμένες συμπαγείς συνθέσεις.Ευχάριστο άκουσμα εθιστικό αλλά δεν νομίζω να μείνει στην ιστορία ως τίποτα άλλο πέρα από μια αξιοπρεπής επιστροφή ενός αγαπημένου συγκροτήματος.Αλλά ο Dane είναι Voyager και εμείς τον ακολουθούμε clear, focused and defined.
Y.Γ.1.Διάβασα ότι οι Archgoat(μπαντάρα τίμιοι βλάσφημοι) θα κυκλοφορήσουν στις αρχές του επόμενου έτους νέο δίσκο με τίτλο Τhe Apocalyptic Triumphator.Έχω πορωθεί και μόνο με την ιδέα και περιμένω κάτι χαοτικό και ποιοτικό.Για φέτος με κάλυψαν στο έπακρο Diocletian και Teitanblood.
Y.Γ.2. Οι θρυλικοί έλληνες Varathron επιστρέφουν με νέο δίσκο ονόματι Untrodden Corridors of Hades. Κάθε οπαδός αναγνωρίζει την συνεισφορά τους στην γένεση και καθιέρωση της ελληνικής σκηνής και για μένα προσωπικά το His Majesty at the Swamp είναι από τους πρώτους black δίσκους(πόσο μάλλον ελληνικούς) που άκουσα και με κάνανε οπαδό.Δεν έχω παρακολουθήσει πολύ την συνέχεια τους, ναι και το Walpurgisnacht δισκάρα έιναι αλλά δεν είμαι ο da real οπαδός που λένε.Συνεπώς περιμένω αυτόν τον δίσκο για να με ωθήσει να τους ψάξω παραπάνω, καθώς τα πρώτα του δείγματα είναι εξαιρετικά και με τράβηξαν.
Y.Γ. Deathspell Omega - Apokatastasis Panton (Paracletus):
You were seeking strength, justice, splendour! You were seeking love!
Here is the pit, here is your pit! Its name is SILENCE…
Κορυφαίοι με διαφορά, ηγέτες που ξεπερνούν τα στεγανά της μουσικής και σε αναγκάζουν να τους μελετήσεις.
Ωραίο το Interstellar, ψαγμένο και καλογυρισμένο.Και ο Μακόναχι ξαφνικά έγινε πολύ cool και γαμάτος ενώ μέχρι πέρσι δεν ήθελα ούτε να τον βλέπω.Ναι ειδικά στο True Detective με αποστόμωσε. Άρχισε επίσης το νέο πανεπιστημιακό έτος με ένα ακόμα χειμερινό εξάμηνο, που ελπίζω και αυτό να μην ξεκινήσει με το τρίπτυχο θα τα παρακολουθήσω όλα-θα διαβάσω τα περισσότερα-θα περάσω λίγα.Γενικά είναι μια λογική που εμφυτεύεται στο μυαλό κάθε φοιτητή(όπως εγώ) που έχει μείνει πίσω λίγο όσον αφορά το πότε θα φτάσει στο πτυχίο. Παρ' όλα αυτά έστω και λίγο άγχος είναι δημιουργικό αν δεν επιφέρει προβλήματα και δεν σε βγάζει εκτός εαυτού και συστηματικού προγραμματισμού.Μέσα σε όλα τα άλλα κάτι τέτοιο πάθαμε και εμείς με την αρχή του 4ου έτους μας.
Στην πορεία αντιμετώπισης προβλημάτων που σχετίζονται με την καθημερινή ρουτίνα και το να βρίσκει κανείς τον καλύτερο τρόπο να αξιοποιήσει τον χρόνο του για να πετύχει όλους τους στόχους που έχει βάλει,εφικτούς και μη, η σελίδα έμεινε λίγο πίσω αλλά όχι και το θέμα της.Στην τελική μιλάμε για μουσική, ένα φαινόμενο, μια μορφή τέχνης που δένει με τις διάφορες εκφάνσεις της ζωής καθενός που ασχολείται ουσιαστικά μαζί της.Και μερικές φορές οι σκέψεις και τα επιμέρους ζητήματα που προκύπτουν ανάλογα την περίσταση, δεν ενδείκνυνται για τίποτα άλλο πέρα από προβληματισμό, γιατί οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση, πιο εξωστρεφής, ίσως είναι χειρότερη.Ένα καλό παράδειγμα προβλημάτων που η λύση τους πρέπει να είναι μόνο ο ενδοσκοπικός προβληματισμός και όχι η λάθος εξωτερίκευση είναι η ταινία Metalhead (Málmhaus ,2013 Ισλανδική). Εξαιρετική δίνει μια προσωπική σκοπιά στο τι εστί metal και έχει και λυτρωτικό φινάλε.Ναι και εγώ την έμαθα μέσω ενός μίνι χαμού που έγινε σε διάφορους μεταλλικούς ιστότοπους πριν κανά 2μηνο.
Πέρα όμως από την ψυχαγωγία της οθόνης, αυτό τι διάστημα συνέβαλε τα μέγιστα στην ενδοσκόπηση και η έλλειψη διαδικτύου (καλά αυτό τα καταστρέφει όλα εν έτει 2014) αλλά και η ψυχαγωγία του βιβλίου.Συγκεκριμένα η ψυχαγωγία που προσφέρει ο Stephen King. Αν το ακραίο μέταλλο μπορούσε να απεικονισθεί σαν ιδέα και θεματολογία σε συγγραφική μορφή, βιβλία του Βασιλιά θα ήταν η ιδανική μορφή.Για μένα ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή η τελειότερη υπόκρουση ανάγνωσης του εγκεφαλικού και υπερφυσικού τρόμου που προσφέρει ο Κing θα ήταν το ακραίο μέταλ. Ο τρόμος και η παράνοια της τεράστιας τριλογίας των DeathSpell Omega ή η ατμόσφαιρα των συνθέσεων των Celtic Frost, δίνουν μερικές φορές περίεργες μορφές σε σκέψεις που δημιουργούν οι αναλύσεις χαρακτήρων του King.
H μουσική δένει με την μελέτη, μεγάλο παράδειγμα, αν και πρόκειται περί ταυτολογίας, είναι η ακρόαση των Portal ή γενικά του Blasphemy-κού black/death κατά την ανάγνωση-μελέτη του Η.P.Lovecraft.Και όχι δεν γράψανε μόνοι οι Metallica ή οι Septic Flesh για αυτόν κομμάτια. Οι εξωκοσμικοί φόβοι που δημιουργεί, είναι ιδανικοί για να ταυτιστουν με τους τρομερούς Portal(επιρροή για όλους τους στίχους τους-εξ ου και η χρήση της ταυτολογίας).
Η νοσταλγία.
Η μουσική προσφέρει νοσταλγία, πόσο μάλλον το metal όπου η νοσταλγία είναι βασικό κίνητρο δημιουργίας συγκροτημάτων σε εποχές που ο ήχος που επιδιώκουν κατά πολλούς έχει κορεσθεί. Οι Πρωτόγενοι προσφέρουν αυτή την νοσταλγική διάθεση, με ένα παράδοξο όμως.Ενώ απευθύνονται στον μουσικό πατέρα τους Quorthon και στην ιστορία του τόπου τους αλλά και της παγανιστικής Ευρώπης γενικότερα, κοιτούν να εξελίξουν έναν ήχο που είναι ξεπερασμένος.Το viking metal κατ'εμέ δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, το ίδιο ισχύει και για το celtic-folk metal.Δεν τα μπορώ, οι Primordial όμως, ίσως λόγω του εμπλουτισμού της μουσικής τους παράδοσης στις συνθέσεις, αλλά και της φωνάρας του Nemtheanga (και του ότι πλέον οι Rotting Christ κάνουν κάτι αντίστοιχο) με πορώνουν.Και για αυτό περιμένω και τον νέο τους δίσκο.
Φυσικά στον ακραίο ήχο η πιο κλασσική νοσταλγία είναι αυτή για το ένδοξο 90ς black metal straight from the cold Norway.Οι 1349 ίσως οι καλύτεροι σύγχρονοι συνεχιστές αυτού του ήχου αλλά σαφώς και οι πιο προβεβλημένοι από όσους κάνουν το ίδιο πράγμα(αν και Tsjuder-Behexen-Temple of Katarsis και άλλοι που ξεχνάω και θα αδικώ είναι τίμιοι συνεχιστές).Οι 1349 όμως με το Demonoir (και πολύ λιγότερο με το revelations of the black flame) έδειξαν στοιχεία προόδου και με το φετινό τους Cauldron(βαριέμαι να γράφω όλο τον τίτλο είναι και τέρμα generic) ισχυροποίησαν την άποψη ότι αποφάσισαν να μην μείνουν στάσιμοι.Ίσως ο πιο συμπαγής δίσκος τους αλλά δεν είναι το ίδιο κολασμένος με το Hellfire π.χ. Ωρίμασαν.
Στο ίδιο μήκος κύματος(νοσταλγίας) βρίσκονται και οι συμπαθητικοί Midnight που συνδύασαν Motorhead, Hellhammer και Venom και έφτιαξαν μερικά πολύ ωραία μπυροτράγουδα φέτος με τον δεύτερο δίσκο τους No Mercy For Mayhem.
Νοσταλγικό αλλά και ουσιαστικό είναι όμως και το ντεμπούτο των The Deathtrip οι οποίοι μου κέντρισαν το ενδιαφέρον για το γεγονός ότι ο τραγουδιστής τους είναι ο Aldrahn.Ναι ο τυπάς που ερμήνευσε το χάος των DHG και κατ;a το ήμισυ αυτό των Thorns.A και ο Snorre μετέχει στην παραγωγή διάβασα.Καλογραμμένο νορβηγικό black το οποίο ξεχωρίζει από την φωνάρα αυτού του ανθρώπου.Ευχάριστη έκπληξη για μένα καθώς ήθελα κάτι παραδοσιακό αλλά και σύγχρονο και μαζί με τους 1349 μου το δώσανε.
Το παρόν που φαινομενικά εφάπτεται στο παρελθόν.
Αλλά η πραγματική ίσως μαγεία του black metal,μαζί με τους Abigor για φέτος, ήρθε λογικά από Γαλλία μεριά(τι μας λες βρε παιδί μου) και από τις Πολιτείες του NBA και των ΜcDonalds (και του USBM όπως φαίνεται).
Οι μέγιστοι σε καλλιτεχνικό βαθμό και συμβολή στο σύγχρονο black metal Βlut Aus Nord κυκλοφόρησαν το 3ο μέρος των Memoria Vetusta επών.Saturnian Poetry λέει και τα μυαλά στα κάγκελα γιατί απλά δώσανε τον καλύτερο ίσως black metal δίσκο για φέτος και ένα δίσκο αν όχι ισάξιο τότε λίγο κατώτερο των προηγούμενων 2 μερών αυτής της ν-λογίας ( δεν ξέρω αν θα σταματήσει στα 3 όπως η 777 τριλογία). Μελωδίες βαθιές και απίστευτα κολλητικές,εξαιρετικό drumming, φωνητικά με ποικιλομορφία και ας μένουν στο βάθος για να κυριαρχήσει η απόλυτη bm ριφφολογία.Δεν μπορώ να πω πολλά παραπάνω παρά το ότι είναι ένας δίσκος που θα τον ακούω για χρόνια, από ένα συγκρότημα που μου έχει δώσει πολλές τρομερές στιγμές και μαζί με τους DSO είναι οι κύριοι λόγοι που θεωρώ τους Γάλλους πρωτοπόρους στο σύγχρονο black metal.A και ότι είναι δίσκος υποψήφιος για το πείραμα: Τον βάζω να τον ακούσει μη οπαδός του black για να του αποδείξω ότι δεν είναι απλά φασαρία και άτεχνα riffs.
Η δεύτερη ένδειξη μαγείας (magick cause we are cvlt and spiritual as fvck) ήρθε από το καλύτερο ίσως αυτή την στιγμή συγκρότημα του USBM αλλά και του οccult black metal.Οι Νightbringer με το Ego Dominus Tuus δείχνουν αφοσίωση στον σκοπό τους και τους Emperor και καταφέρνουν να κρατήσουν για 70 σχεδόν λεπτά το ενδιαφέρον αμείωτο. Οι στίχοι σαφώς και είναι αρκετά πιο σοβαροί και θρησκευτικοί από το μέσο black συγκρότημα και αυτό αποτυπώνεται στην τελετουργική προσέγγιση της μουσικής τους, κάνοντας με να συνδέω αυτό τον δίσκο με τον φετινό Abigor.Εξαιρετικοί και οι 2 και μου κάνουν ευχάριστα πιο δύσκολη την ζωή να τους κατατάξω στην τελική λίστα.
Η επίθεση από τα παλιά(κλισεδούρα).
To νέο Sanctuary το άκουσα πολλές φορές και μου άρεσε.Δεν συγκρίνεται με την καμία με τους 2 προκατόχους του, ούτε καν με τα μισά Νevermore, με τα οποία λόγω φωνής Warrel στην παρούσα κατάσταση έχει περισσότερα κοινά.Φαίνεται σαν μια συνέχεια της λογικής του Obsidian Conspiracy, με mid tempo κυρίως μέρη, αλλά με εξαιρετικές ερμηνείες και καλογραμμένες συμπαγείς συνθέσεις.Ευχάριστο άκουσμα εθιστικό αλλά δεν νομίζω να μείνει στην ιστορία ως τίποτα άλλο πέρα από μια αξιοπρεπής επιστροφή ενός αγαπημένου συγκροτήματος.Αλλά ο Dane είναι Voyager και εμείς τον ακολουθούμε clear, focused and defined.
Y.Γ.1.Διάβασα ότι οι Archgoat(μπαντάρα τίμιοι βλάσφημοι) θα κυκλοφορήσουν στις αρχές του επόμενου έτους νέο δίσκο με τίτλο Τhe Apocalyptic Triumphator.Έχω πορωθεί και μόνο με την ιδέα και περιμένω κάτι χαοτικό και ποιοτικό.Για φέτος με κάλυψαν στο έπακρο Diocletian και Teitanblood.
Y.Γ.2. Οι θρυλικοί έλληνες Varathron επιστρέφουν με νέο δίσκο ονόματι Untrodden Corridors of Hades. Κάθε οπαδός αναγνωρίζει την συνεισφορά τους στην γένεση και καθιέρωση της ελληνικής σκηνής και για μένα προσωπικά το His Majesty at the Swamp είναι από τους πρώτους black δίσκους(πόσο μάλλον ελληνικούς) που άκουσα και με κάνανε οπαδό.Δεν έχω παρακολουθήσει πολύ την συνέχεια τους, ναι και το Walpurgisnacht δισκάρα έιναι αλλά δεν είμαι ο da real οπαδός που λένε.Συνεπώς περιμένω αυτόν τον δίσκο για να με ωθήσει να τους ψάξω παραπάνω, καθώς τα πρώτα του δείγματα είναι εξαιρετικά και με τράβηξαν.
Y.Γ. Deathspell Omega - Apokatastasis Panton (Paracletus):
You were seeking strength, justice, splendour! You were seeking love!
Here is the pit, here is your pit! Its name is SILENCE…
Κορυφαίοι με διαφορά, ηγέτες που ξεπερνούν τα στεγανά της μουσικής και σε αναγκάζουν να τους μελετήσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου