It Comes at Night ( Film Review)



When the night falls, take your first breath.

                                 

Οι ταινίες τρόμου διαθέτουν μερικές φορές ένα ξεχωριστό χάρισμα. Ακόμη και αν πραγματεύονται μεταφυσικά σκηνικά ή βίαιους θανάτους, έχουν την δυνατότητα να σε κάνουν να τρομάξεις παραπάνω από όσα σου παρουσιάζουν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός, πως το συναίσθημα του τρόμου είναι βαθιά ριζωμένο στον ψυχισμό μας. Προσπαθούμε έτσι, να ταυτιστούμε ακόμη και άθελα μας με σκηνές τρόμου και βίας, γιατί συνήθως υπάρχει ένα μέρος μέσα μας που κατανοεί αυτές τις φοβίες και τις φέρνει στα μέτρα μας. Σε αυτήν την ικανότητα βασίζεται και η ταινία It comes at night.

Σε ένα μετααποκαλυπτικό περιβάλλον όπου έχει γίνει μια έξαρση ενός ιού, μια οικογένεια είναι κλεισμένη σε ένα μυστηριώδες σπίτι στην μέση ενός δάσους. Η ταινία αφιερώνει αρκετό χρόνο να μας οικειοποιήσει τα μέλη της οικογένειας, και συγκεκριμένα τον γιο τους, που διαθέτει κεντρικό και πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο έξω κόσμος και τα μυστήρια που φέρνει η νύχτα, λειτουργούν μαζί με το σπίτι ως ένα background στο οποίο οριοθετούνται κάποιοι κανόνες με βάση τους οποίους κινούνται όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας. Έντεχνα έτσι, ο σκηνοθέτης, καταφέρνει να μας κάνει να νιώσουμε σαν αόρατοι συγκάτοικοι των πρωταγωνιστών, αλλά κυρίως να βλέπουμε όλα τα γεγονότα με τα μάτια του νεαρού πρωταγωνιστή.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων μαζί με τις αμφιβολίες και τις λίγες πληροφορίες για το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο είναι ο πραγματικός τρόμος που εμφανίζεται σε αυτή την ταινία. Οι άνθρωποι, βυθισμένοι στα πάθη και τις αδυναμίες τους και με κύριο γνώμονα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, παραμερίζουν την λογική και επικεντρώνονται στον φόβο για το άγνωστο, παραμερίζοντας όμως την πλήρη κατανόηση των όσων συμβαίνουν δίπλα τους και μεταξύ τους. Σε όλη της την διάρκεια η ταινία, θα παίξει και με τον αναγνώστη ως προς την αντίληψη του για το υπερφυσικό, καθώς και θα θολώσει τις γραμμές μεταξύ πραγματικότητας και παρανόησης.

Αυτό που όμως είναι το μεγάλο της χαρτί, και προσεκτικά δομείται με λεπτές πινελιές στην μεγαλύτερη της διάρκεια, γίνεται ίσως και η μεγαλύτερη αδυναμία της ταινίας. Ενώ όλη η ένταση κλιμακώνεται προς το φινάλε ταυτόχρονα με την μεγέθυνση των αμφιβολιών και τον κινήσεων απελπισίας, όταν επέλθει η κορύφωση, είναι μεν αρκετά έντονη και βίαιη, όπως θα περίμενε κανείς, δεν παρέχει όμως την απαιτούμενη βαρύτητα για να προκαλέσει εσωτερικές συγκρούσεις στον θεατή. Το φινάλε, μαύρο αλλά και προσεκτικά προκαθορισμένο, φτάνει ψηλά, όχι όμως τόσο όσο θα έπρεπε πατώντας σε τόσο βαθιά ανθρώπινα ένστικτα και προβλήματα.

Συνεπώς η ταινία, που στον εικονικό και ηχητικό μινιμαλισμό μα και ρεαλισμό της, είναι αρτιότατη σκηνοθετικά, εμβαθύνει αρκετά αλλά δεν απογειώνεται αναλόγως. Είναι πραγματικά καλή, φυσικά σε σχέση και με το μικρό της budget,με κλεισίματα ματιών σε clasics του είδους( Λάμψη) , αλλά θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερη. Ίσως και πολύ ανάλογα με το τι προσδοκίες δημιουργεί στον θεατή καθώς και πόσο έχει μπει αυτός στο κλίμα που δημιουργείται. Έξτρα μπόνους τα παιχνίδια με τον φυσικό φωτισμό καθώς και με την διακόσμηση και την δομή του σπιτιού. Αυτό που έρχεται την νύχτα, δεν είναι η εξωτερική απειλή, αλλά οι ανησυχίες ενός εφήβου και η προσπάθεια του να αντιληφθεί όλα όσα συμβαίνουν καθώς και τις αποφάσεις που παίρνονται γύρω του. Ο μικρόκοσμος του διευρύνεται και γίνεται η υπαρκτή πραγματικότητα του, παρασέρνοντας και τον θεατή. Μια ταινία που έξυπνα ακροβατεί πάνω στην μεταφορική χρήση του άγνωστου τρόμου της επιδημίας και των ακραίων αποφάσεων, αλλά δεν προσγειώνεται όσο καλά ανέβηκε.

Σχόλια