Ετήσιο Βασανιστήριο : Τα αγαπημένα του blog για το 2017

Κατευθείαν στο ψητό : Το 2017 ήταν σπαστικό έτος. Σε όλους τους τομείς. Ακόμα και στην μουσική. Ήταν η χρονιά που βγήκε τόση μουσική, σε σημείο που καταριόμουν τον αντίστοιχο του 2016 εαυτό μου, που πίστευε ότι δεν γίνεται οι καλές κυκλοφορίες να συνεχίσουν να βγαίνουν με τέτοιους ρυθμούς. Το 2017 θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ίσως ως η χρονιά που μας έπιασε απροετοίμαστους. Είμαι σίγουρος πως αυτή την φράση την έχω χρησιμοποιήσει και για άλλες χρονιές. Αυτό υποδηλώνει 2 πράγματα. Πρώτον, πως οι συνθήκες γύρω μας περιπλέκονται και γίνονται τόσο χαοτικές, που δεν ξέρουμε πως να προετοιμαστούμε πλέον.Δεύτερον, και ίσως σημαντικότερο, πως επαναυαπόμαστε πιστεύοντας πως πιάσαμε τον πάτο.Για να νιώσουμε μια σιγουριά πως πλέον μόνο καλύτερα μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα.Ε λοιπόν πρέπει να αποδεχθούμε πως τα χειρότερα πάντα θα έπονται.

Θα κλείσουμε αυτή την απαισίοδοξη εισαγωγή, ευχόμενοι το 2018 να μας βρεί όλους υγιείς και δυνατότερους να αντισταθούμε. Τώρα σε τι συγκεκριμένα, αυτό έχει να κάνει με τον καθένα μας για το οτιδήποτε. Ας είναι και η μουσική και η έκφραση ένα μέσο αντίστασης, ακόμα και ουσιαστικής ψυχαγωγίας, να καταφεύγουμε εκεί για να απολαύσουμε μικρές καθημερινές νίκες μας.Ας απολαύσουμε παλιές μεγάλες αγάπες μας να δημουργούν ακόμα και να μεγαλουργούν, και ας δώσουμε στα συγκροτήματα της γενιάς μας την ώθηση και τον χώρο που τους αναλογεί, ώστε να αποκτήσουν την θέση που τους αξίζει.Το 2018 ίσως βρεί πολλά πράγματα και εμάς να εξελισσόμαστε σε κάτι καλύτερο,αφήνουμε και μια μικρή υπόνοια πως μπορεί να μιλάμε για την μουσική αλλά και για ταινίες και από κάπου αλλού. Το αν θα συμβεί αυτό και το που, ο χρόνος θα το δείξει.Εως τότε, ας αναλογισθούμε αν το νέο Morbid Angel είναι όντως δισκάρα, ή απλά το εκτιμάμε γιατί διόρθωσε για πολύ το βδέλυγμα που ήταν το προηγούμενο άλμπουμ τους, και ας παραθέσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τις φετινές μας λίστες.

(Όπως και να έχει το νέο Morbid Angel ήταν καλός δίσκος. Το πόσο θα φανεί στο μέλλον. Η απουσία του από τις λίστες μας οφείλεται στο ότι το παραπάνω ερώτημα, μας βασάνισε πιο πολύ από τα τρομακτικά τους ριφφς)


10 EP's που αν ήταν LP's θα μας διαλύανε τις λίστες :

10.Fides Inversa - Rite of Inverse Incarnation
9.False - Hunger
8.Poisonblood - Poison Blood
7.Sinmara - Within the Weaves of Infinity
6. Arkhon Infaustus - Passing the Necromanteion
5.Thantifaxath  - Void Masquerading as Matter
4.Lorn - Arrayed Claws
3.Abigor/Nightbringer/Thy Darkened Shade/Mortuus - S/t
2.Teitanblood - Accursed Skin
1. Death Worship - Extermination Mass


10 Punk/Hardcore/Metalcore/κάτι σχετικό κυκλοφορίες που μας τσιτώσανε :


10.Wolfbrigade - Run with the Wolves
9.Celeste - Infidele(s)
8.Mutoid Man  - War Moans
7.Χαοτικό Τέλος - Υπόσχεση
6.Dephosphorus - Impossible Orbits
5.All Pigs Must die - Hostage Animal
4.Tau Cross - Pillar of Fire
3.Unsane - Sterilize
2. Antimob/Διχως Οίκτο split
1.Converge - The Dusk In Us

10 εκτός Metal δίσκοι που μας διευρύνουν τα ακούσματα :

10.Gnod - Just Say No to the Psycho Right-Wing Capitalist Fascist Industrial Death Machine
9.Solstafir - Berdreyminn
8.Light of the Morning Star - Nocta
7.Godspeed You! Black Emperor - Luciferian Towers
6.Jess And the Ancient Ones - The Horse and other Weird Tales
5.Oxbow - Thin Black Duke
4. Grave Pleasures - Motherblood
3.Chelsea Wolfe - Hiss Spun
2.Ulver - The Assasination of Julius Caesar + Sic Transit Gloria Mundi EP
1.Queens of the Stone Age - Villains


Ας περάσουμε τώρα στο κυρίως πιάτο. Στο heavy metal, για εμάς η χρονιά μπορεί να κωδικοποιηθεί ώς εξής. Φέτος 2 αγαπημένα μας ιδιώματα δείξανε τα δόντια τους με αποτέλεσμα να αναγκαστούμε να αφήσουμε αρκετές κυκλοφορίες που λιώσαμε φέτος εκτός 50δας. Τόσο το Epic Doom όσο και το blackened death metal στα όρια του War Metal, (οφείλω σε αρκετά συγκροτήματα που παρέλειψα ξεχωριστό κείμενο) ήταν ίσως τα είδη που κλέψανε την παράσταση φέτος.

Στα πιο παραδοσιακά black και death, είδαμε στην δεύτερη περίπτωση παλιούς του χώρου να δηλώνουν δυναμικό παρόν και νέους να σπρώχνουν τα όρια πιο μακριά. Όσον αφορά το black, είδαμε κυκλοφορίες απο σχεδόν κάθε παρακλάδι του να κερδίζουν εντυπώσεις, συγκροτήματα να το χάνουν ίσως ελαφρώς στην ανοδική τους πορεία, και συγκροτήματα να παίζουν πειστικότερα το είδος από άλλα που λόγω ιστορίας ή καταγωγής ήταν καταδικασμένα να το κάνουν.

Η μουσική που άκουσα και μου άρεσε πολύ, είναι περισσότερη από όση αφήνει αυτό το post να εννοηθεί, αλλά την τελική ώρα της κρίσης(Sic) ανούσιες και μαζοχιστικές επιλογές πάρθηκαν, άσκοπος χρόνος καταναλώθηκε, αδικίες έγιναν, θα πνίξω τον καημό μου πίνοντας λίγο καφέ και τρώγοντας μελομακάρονα.Γιατι στην τελική το μόνο που μετράει είναι να απολαμβάνεις και να στηρίζεις την μουσική που αγαπάς.

Τέλος, 2 επισημάνσεις.Από πέρσυ, λόγω σημαντικού όγκου μουσικής και άλλων φυσικά υποχρεώσεων, αποφασισα να μετράω απο Δεκέμβρη σε Δεκέμβρη τις κυκλοφορίες που επιλέγω, για να μην αδικώ κανέναν που εκδίδει κάτι υπερβολικά καλό την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.Πέρισυ, υπήρχε και μια κατηγορία για ένα τοπ10 από βετεράνους, η οποία είναι ιδιομορφία,και θα εμφανίζεται αν και μόνο κριθεί απαραίτητη.


25 δισκάρες που προτιμήσαμε αντί για άλλες δισκάρες :
50.Crurifragium - Beasts of the Temple of Satan
49. Altarage - Endighent
48.Inconcessus Lux Mortis - The Crowning Quietus
47.Acherontas - Amarta (Formulas of Reptilian Unification II)
46.Portrait - Burn The World
45.Necroblood - Collapse of the Human Race
44.Ajattara - Lupaus
43.Kawir - Exilasmos
42.Verge - The Process of Self Becoming
41.Vassafor - Malediction
40.Throane -Plus Une Main A Mordre
39.Divine Element - Thaurachs of Borsu
38.Goatwhore - Vengeful Ascension
37.Firespawn - The Reprobate
36.Klabautamann - Smaragd
35.Desolate Shrine - Deliverance from the Godless Void
34.Der Weg Einer Freiheit - Finisterre
33.Blaze of Perdition - Concious Darkness
32.Slagmaur - Thill Smitts Terror
31.Inferno - Gnosis Kardias
30.Battle Dagorath - II Frozen Light of Eternal Darkness
29.Procession - Doom Decimation
28.Artificial Brain - Infrared Horizon
27.Acrimonious - Eleven Dragons
26.Samael - Hegemony


Absolute top 25

25.Pagan Altar - The Room of Shadows
. Πραγματικά πανέμορφος δίσκος, συναισθηματικός, φινάλε για ένα συγκρότημα που του χρωστάμε περισσότερα απ όσα θα γράψει η μεταλ ιστορία.

24.Belphegor - Totenritual. Σκοτεινότερο και πιο σοβαρό από το κλασικό τους στυλ. μια ακόμα κορυφή σε μια σπουδαία και παραγνωρισμένη δισκογραφία.

23.Sons of Crom - The Black Tower. Επικό, πολεμικό, σοβαρά φολκ, σε σημεία Bathory-ίζει, και όλα αυτά διατηρώντας την χρυσή ισορροπία. Από τις φετινές εκπλήξεις για εμάς.

22.Mastodon - Emperor Of Sand. Μετά το Crack the Skye, τους είχαμε εγκαταλείψει γιατί δεν ήμασταν φανς του στυλ που ακολούθησαν, εδώ όμως χαρήκαμε και είδαμε τα Mastodonικά στοιχεία που μας έκαναν οπαδούς τους.

21.Fleurety - The White Death. Avante-garde, αλλά όπως ήταν στην Νορβηγία στα μέσα των '90ς.Ένα μείγμα τόσο διαφορετικό αλλά και τόσο λογικά δομημένο, δισκάρα.

20.Argus - From Fields of Fire. Επικό μέταλ, με doom τεχνοτροπίες, και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε φέτος.

19.Heresiarch - Death Ordinance - Όταν περνάνε τανκς από πάνω σου, και μέσα στον πόνο και τον χαμό σηκώνεις το κεφάλι για να δεις αεροπλάνα να σε βομβαρδίζουν, αυτό το χάος θα ακούς.Πόλεμος.

18.Rebirth Of Nefast - Tabernaculum. Αθώρυβο, αλλά αποτελεσματικό σαν μεγάλο αρπαχτικό, το καλύτερο ορθόδοξο black metal για φέτος, με συνθέσεις που παιτούν το χρόνο τους για να σου δώσουν αυτό που θέλουν.

17.Pyrrhon -What Passes for Survival. Genre-Breaking ίσως δίσκος, τεχνικός, με ένα πανέμορφο εξώφυλλο και συνθέσεις που δεν είναι στείρες αλλά αναπνέουν και επικοινωνούν.

16.Wode - Servants of Countercosmos. Black metal, μελωδικό, παγωμένο, από Αγγλία μεν αλλά κοιτάει προς Σουηδία, όπως πέρσυ, έτσι και φέτος αρτιότατοι.

15.Attic - Sanctimonious  Στην αρχή ήταν ένα King Diamond Worship. Αργήσανε να κυκλοφορήσουν αυτό τον δίσκο, αλλά το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Μπλέξανε τους Dissection με την κληρονομιά του Βασιλιά, δουλέψανε το concept, και απολαμβάνουν την επιτυχία που δικαιούνται πλέον.

14.Ruins of Beverast - Exuvia. Blackened Doom, τελετουργικό, αργό, ατμοσφαιρικό, που ίσως αργεί να σε πείσει, αλλά όταν το καταφέρει, θα κολλήσεις μαζί τους, συγκρότημα που ξεχωρίζει έντονα στο underground.

13.Venenum - Trance of Death. Μια σύγχρονη όψη ατμοσφαιρικού, αλλά παλαιομοδίτικου και ταυτόχρονα τεχνικού death που διαδραματίζεται στο ιδίωμα εδώ και 5 χρόνια, εδώ αποκτά τον δίσκο σταθμό της.

12. Urarv - Aurum. Σκεφτείτε το μαυρομεταλλικό heavy metal των Darkthrone, το black and roll, αλλά και στιγμές προοδευτικής μαγείας, με την επικόφανταστική φωνή/χροιά/τρέλα του Aldrahn.Είναι τόσο καλό όσο ακούγεται.

11.Ofermod - Sol Nox. Από το συνάφι τους, αυτοί που φέτος μου δώσανε την καλύτερη δουλειά, μελωδικοί, επιθετικοί, αιχμηροί, και ας μην πατάνε το άπιαστο της προηγούμενης δουλειάς τους, φτάνουν πολύ κοντά.

 Critical Top 10
10.Aosoth - V The inside Scriptures.


                     

Αφορμή για αυτό εδώ

9.Immolation - Atonement.

                        

Σπάνια ένας θρύλος του παρελθόντος καταφέρνει να κυκλοφορήσει όχι απλά μια αξιοπρεπή δουλειά,αλλά μια που να κολλάμε μαζί της, και να την προτιμάμε απο τους νεαρότερους του ιδιώματος. Τρομερό συγκρότημα, μυθική δισκογραφία, προσωπικό στυλ.

8.The Great Old Ones - EOD A Tale Of Dark Legacy

                          
Όταν κάναμε το αφιέρωμα στην γαλλική σκηνή για φέτος, νιώθαμε πως κάτι ξεχάσαμε. Μετά αναγνωρίσαμε την μαλακία μας, που προσγειώθηκε στο νούμερο 8. Ατμοσφαιρικό, Lovecraftian-ό τρομακτικότατο, αλλά τόσο μαγευτικό. Πολλοί επιχείρησαν να αγγίξουν τους εξωγήινους θεούς, λίγοι τους κατανόησαν τόσο βαθιά.

7.Wolves In The Throne Room - Thrice Woven.

                        
Μαζί με το νο1 των μη μεταλ δίσκων για φέτος, ήταν η αφορμή για αυτό εδώ

6.Amenra - Mass VI

                      
Τους αγνοούσα πριν από αυτο τον δίσκο, κακώς απ'ότι φάνηκε, αφού σπάνια η ταμπέλα post/sludge κλπ με προσελκύει. Βρέθηκα μια μέρα τυχαία μπροστά σε ένα τραγούδι από αυτό τον δίσκο και πάτησα play. Το αποτέλεσμα ήταν σκοτεινό, βαθιά ανθρώπινο, μαγευτικό με μια ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας που αν μείνεις αρκετά μέσα της θα δείς το φως της ελπίδας. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω καλύτερα, πρέπει να το ακούσεις για να καταλάβεις, αν όπως εγώ δεν τους ήξερες.Αν τους ήξερες τότε πρέπει να νιώθεις δικαιωμένος από το αποτέλεσμα.

5.Sorcerer - The Crowning of the Fire King


                       

Πόνταρα πολλά φέτος στους Σουηδούς για σοβαρό epic doom metal. Το αποτέλεσμα?Κάτι που ξεπέρασε για πολύ τις προσδοκίες μου.Με διαφορά διαλύουνε τα πάντα σε μια χρονιά που το ιδίωμα δήλωσε βροντερό παρόν. Η εμπροσθοφυλακή όμως όφειλε να είναι οι παλιοί, κακώς ξεχασμένοι. Με συνθέσεις και μια φωνάρα να είναι το βαρύ πυροβολικό.

4.Ensaved - E.

                       

Με τους τρομερούς Νορβηγούς είχα πάντοτε μια περίεργη σχέση. Τους σέβομαι απεριόριστα τόσο για τα πρώτα black έπη τους στα μέσα των 90ς, όσο και για τον κόσμο που με μυήσανε με το Axioma Ethica Odini του 2010. Ποτέ όμως  ανάμεσα σε τόσες πανέμορφες στιγμές και μόνο κορυφές, δεν ένιωσα πως βρήκα κάτι που θα με κάνει να κολλήσω. Ε αυτός ο δίσκος το πέτυχε. Τι και αν ο προηγούμενος έδειχνε μια συνθετική καμπή, μασάνε οι θεοί? ¨Όλα όσα τους κάνουν τον μύθο που είναι, σε σωστές αναλογίες. Υποκειμενικά μεν, αλλά απίστευτη δισκάρα.

3.Satyricon - Deep Calleth Upon Deep

                  

Tα είπαμε αναλυτικά για αυτό τον δίσκο εδώ. Πέρασε καιρός από τότε, ακόμη το ίδιο ενθουσιασμένοι και κολλημένοι είμαστε. Οι Σάτυροι δείχνουν γιατί, κατ' εμ'άς πάντα θα έπρεπε να λογίζονταν ως η αφρόκερμα της Νορβηγικής σκηνής. Από τους καλύτερους δίσκους της τόσο ποικιλόμορφης δισκογραφίας τους.

2. Akercocke - Renaissance In Extremis

                  


Ο λόγος που αποφασίσαμε να ξαναγράψουμε κείμενο στο blog. Αγαπημένοι αξεπέραστοι, ίσως αυτή η δουλειά να δίχασε τους οπαδούς, δεκτό μεν, ακατανόητο για εμάς δε. Επιστροφή που θα πρέπει να μνημονεύεται.

1.Dodecahedron - Kwintessens


                      

Συχνά με ρωτάνε γνωστοί τι βρίσκω στο extreme metal. Η πιο συνήθης μου απάντηση, είναι πως το ιδίωμα αυτό, έχει την ικανότητα να πηγαίνει την μουσική μακριά να δοκιμάζει τα όρια της. Να τεστάρει αντοχές του ακροατή, και να είναι πεισματικά κολλημένη σε ένα όραμα και ένα πειραματισμό, και μια αδιαφορία για τις νόρμες τόσο εντός όσο και εκτός ιδιώματος. Να είναι σε πολλά σημεία avante-garde. Να είναι ακραία όχι λόγω τίτλου αλλά λόγω ουσίας. Να απαιτεί μια αφοσίωση από τον ακροατή, να ξεπερνάει την καχυποψία του για να αγκαλιάσει κάτι παράτολμο. Η δουλειά αυτή είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα. Χάος, τεχνική, πειραματισμός, δυσαρμονίες, μια φιλοσοφική βάση, μια απδόμηση και μια επαναδημουγία. Ο λόγος που ακούω την μουσική που ακούω.

Σχόλια