Thor: Ragnarok (Film Review)

Thor the Mighty

                                            

Το κινηματογραφικο σύμπαν της Marvel επιστρέφει με την Τρίτη ταινία πάνω στον Εκδικητή και θεό του κεραυνού Θωρ. Σε μια χρονιά πού τόσο το νέο Spiderman όσο και το Guardians of the galaxy 2 άφησαν θετικό πρόσημο,  ο κολοσσός με το όνομα Marvel επανέρχεται με ένα από τα μεγάλα του όπλα. Βρισκόμαστε στην φάση που προετοιμαζόμαστε για την 3^η κορύφωση του κινηματογραφικού σύμπαντος με το Infinity War, οπότε οι ταινίες που προηγούνται αυτής της φάση, είναι πιθανό να έχουν τον άχαρο ρόλο των αναγκαίων fillers και να είναι διεκπεραιωτικού τύπου. Τέτοιες ταινίες ήταν οι 2 προηγούμενες του συγκεκριμένου υπερήρωα, οι οποίες είχαν ξεκάθαρο στόχο στο ταμείο και στο χτίσιμο του σύμπαντος, οπότε θα περίμενε κάποιος άλλο ένα προιόν της λογικής ποσότητα > ποιότητα.

Ευτυχώς το λυκόφως των θεών ( Ragnarok) δεν είναι και το τέλος του Thor, ως του βαρετού ήρωα που μας έχει συνηθήσει ο κινηματογράφος. Οι δημιουργοί της ταινίας επιλέγουν μια κίνηση που αποδεικνύεται κομβική. Αποφασίζουν να φτιάξουν μια ταινία υπερήρωα μεν, αλλά πιο κοντά στο space exploration/ comedy που ήταν τα 2 Guardians of the Galaxy, παρά μια κλασική υπερηρωικού τύπου, με τον συμβατικό και προβλεπόμενο κακό, την αναμενόμενη μεσαία πράξη που ο πρωταγωνιστής δυσκολεύεται και την κορύφωση στην τελευταία πράξη με ένα μεγαλειώδες αλλά βαρετό φινάλε. Εδώ είναι η μεγάλη επιτυχία του Thor Ragnarok. Διαφέρει αισθητά από τις άλλες ταινίες τέτοιου στυλ καθώς και από τους προκατόχους του, αφού τα εφέ και η δράση αφήνουν για λίγο την πρωτοκαθεδρία στα κλασικά Μarvel jokes που βγάζουν στην επιφάνεια και μια άλλη πλευρά του, κινηματογραφικά μονόπλευρου ήρωα, αλλά δίνουν και ένα τόνο αυτοαναφορικότητας και σάτιρας ως προς το ίδιο το είδος.

Για να είμαι ειλικρινής την προτιμώ αυτή την στροφή. Οι κινηματογραφικές απεικονίσεις υπερηρώων διαφέρουν αισθητά από τις προσωπικότητες και τα ανδραγαθήματα τους στα κομικς. Η απαιτητικότητα ενός κινηματογραφικού σύμπαντος και η de facto ανικανότητα ταινιών να σταθούν αυτόνομα ενώ πρέπει να είναι γεμάτες αναφορές και συνδέσεις μεταξύ τους, καθώς και η γελοία συχνά μεταφορά κατορθωμάτων και πλοκών από τα κόμικς στην μεγάλη οθόνη, είναι εμπόδια στο να παρουσιαστεί ένας χαρακτήρας με το βάθος και την προσωπικότητα που έχτισε με διαφορετικούς κανόνες τόσα χρόνια στον κόσμο της ένατης τέχνης. Συνεπώς από το να χαραμίζονται plot lines όπως το Civil War(αν και αρκετά ευχάριστο) ή το Age of Ultron και να ευνουχίζονται σε μικρής διάρκειας ρηχές ταινίες με σοβαροφάνεια, καλύτερα να παίζουν ένα δευτερεύοντα ρόλο  και να γίνονται  απλά μέρος μιας διασκεδαστικής και ξεκούραστης ταινίας.

Φυσικά ταινίες όπως το Suicide Squad προσπάθησαν αλλά απέτυχαν να εκμεταλλευτούν την συνταγή αυτή που θέσπισε το Guardians of the Galaxy. Ταινίες όπως το Logan έδειξαν πως υπάρχει δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα δράμα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον με υπερήρωες, αλλά δεν έπαψαν να φωνάζουν πως οι υπερηρωικές ταινίες περνάνε κρίση και δεν ξέρουν πώς να προχωρήσουν.Το Thor, όπως τηρουμένων των αναλογιών και το Wonder Woman, δείχνουν αυτή την φρέσκια οπτική. Κέρδος στο TR είναι για ακόμη μια φορά ένα τρομερό καστ που όμως μπορεί να συμβάλει εξίσου σε κωμικές σκηνές αλλά και σε cheesy σκηνές φανταστικής επικούρας. Στην τελική, οι ρόλοι των ημίθεων Goldblum και Waititi(σκηνοθέτης της ταινίας επίσης)είναι αυτοί που αναβαθμίζουν την ταινία, παρά τις ποιοτικές για το είδος ερμηνείες των μεγάλων χαρτιών του cast.

Βonus θετικό το ψυχαγωγικότατο soundtrack καθώς και η εκμετάλλευση του τιτανομέγιστου Immigrant Song( τι ποιανών?) σε 2 σκηνές. Ο Θώρ μαθαίνει μέσα από μια ψυχαγωγική και όμορφη ταινία την πραγματική του δύναμη σπάζοντας τον κύκλο και ξεπερνώντας όλα όσα θεωρούσε ότι τον χαρακτήριζαν. Και στο πρόσωπό του, ίσως σε μια όμορφη αλληγορία μαζί και όλο το ηπερηρωικό ιδίωμα.