The Dark Tower ( Film Review)

The  Dark Tower of the Sorcerer

                                        

Ας μιλήσουμε για το κεφάλαιο ονόματι Stephen King. Το όνομα λίγο πολύ γνωστό σε όλους, είτε είναι σινεφίλ, είτε οπαδοί των δεκάδων βιβλίων του, είτε απλά παρατηρητές της επικαιρότητας. Ο King, έχει καταφέρει με το σπαθί του, να καταξιωθεί σε κάτι παραπάνω από αναγνωρίσιμο και σπουδαίο συγγραφέα σε πληθώρα ειδών μάλιστα, αν και είναι κυρίως γνωστός ως συγγραφέας τρόμου. Τα έργα του, έχουν μεταφερθεί στην μικρή και την μεγάλη οθόνη με ανάμεικτα αποτελέσματα, ενώ συχνά όπως στην περίπτωση της Λάμψης του Κιούμπρικ, ενώ οι ταινίες ήταν ποιοτικές ο ίδιος ο συγγραφέας τις αποκήρυσσε αφού κατά την γνώμη του δεν συμβάδιζαν με το πνεύμα των βιβλίων. Η περίοδος που διανύουμε όμως, βλέπει μια μεγάλη πληθώρα τίτλων του King, να μεταφέρονται στην μικρή και την μεγάλη οθόνη, με σειρές, remakes αλλά και μεταφορές για πρώτη φορά όπως η συγκεκριμένη ταινία.

Το Dark Tower αποτελεί κατά γενική ομολογία το magnum opus του King, όπου η επικότατη αυτή σειρά βιβλίων παντρεύει φαντασία, Tolkien και western αισθητική, σε μια μείξη όπου στο κέντρο όλων των κόσμων υπάρχει ο Μαύρος Πύργος. Το χρονικό διάστημα στο οποίο  εξέδωσε όλα τα βιβλία, καθώς και η χαρακτηριστική τους σύνδεση σε ένα πολυσύμπαν, επιτρέπει στον King να καταγράφει μέσα από την τρομερή του πέννα, τις σύγχρονές του κοινωνίες, διαθέτοντας έτσι αρκετό υλικό με αναφορές σε περασμένες δεκαετίες, προσφέροντας παράλληλα την άνεση σε επίδοξους σκηνοθέτες να δημιουργήσουν και αυτοί ένα κινηματογραφικό σύμπαν πάνω στο έπος του Μαύρου Πύργου. Η πρώτη μεταφορά του έργου στην μεγάλη οθόνη, φαντάζει λοιπόν να συντελείται σε μια ιδανική περίοδο και μπορεί να γίνει, έχοντας πλούσιο υλικό για βάση, ένα αντίπαλο δέος στα άλλα κινηματογραφικά σύμπαντα της εποχής.

Η ταινία τελικά δεν καταφέρνει τίποτα απολύτως. Αν και έχει βγει από τον περασμένο Αύγουστο, επέλεξα να καθυστερήσω να την δω, και γιατί είμαι δύσπιστος ως προς μια μεταφορά του Dark Tower σε 1μιση ώρα, και γιατί η πλοκή θα ήταν κάτι μεταξύ sequel και πληροφοριών από διάφορα βιβλία του έπους. Οι πρώτες αντιδράσεις δεν ήταν ενθαρρυντικές οπότε και έφτασα στην θέση που είμαι τώρα.

Η ταινία έχει τρομερή εικόνα, μερικές σκηνές δράσεις έχουν ένα ενδιαφέρον αλλά ως εκεί. Χαραμίζεται ένα σπουδαίο κάστ σε ένα γρήγορο ρυθμό και κακογραμμένο σενάριο, όπου δεν χτίζεται κανένας χαρακτήρας και δεν εμβαθύνουμε σε καμία σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών, αφού η μοναδική προσπάθεια που γίνεται για κάτι τέτοιο είναι μέσα από προχειρογραμμένους διαλόγους που τα δίνουν όλα στο πιάτο χωρίς όμως να προλάβεις να τα επεξεργαστείς. Δεν είναι  ότι o Roland, ή o Man in Black είναι τόσο πολύπλοκοι χαρακτήρες, αλλά όταν επιλέγεις τρόπο τινά να προσπεράσεις το source material, τότε οφείλεις να μας εξηγήσεις την σημασία τους και να μας παρουσιάσεις ένα φανταστικό κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώσουμε πως είμαστε εκεί. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται ποτέ, αφού ο ρυθμός της ταινίας, οι μετριότατοι διάλογοι και η μικρή διάρκεια για τόση πολλή πληροφορία λειτουργούν αρνητικά.

Συμπέρασμα: Μια μεταφορά του έπους του King στην μεγάλη οθόνη κρίνεται δυστυχώς αποτυχημένη, η εικόνα και το all star cast πάνε χαμένα, και χάνεται μια τεράστια ευκαιρία ίσως, καθώς είμαι πεπεισμένος πως θα υπάρξει και μελλοντική απόπειρα. Σε μια εποχή που τα κινηματογραφικά σύμπαντα κυριαρχούν στα  blockbusters, το ίδιο το όνομα του Stephen King πουλάει τρελά και ωθεί συνέχεια στην δημιουργία projects διασκευής έργων του και η φαντασία δείχνει να επιφέρει τρομερά έσοδα στις βιομηχανίες, η συγκεκριμένη ταινία φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου. Στον μακρύ κατάλογο των διασκευών του συγγραφέα που περιέχει από καλτ διαμάντια και αριστουργήματα μέχρι ανεκδιήγητες ταινίες, προστίθεται κάτι στην τελευταία κατηγορία. Προσπάθησα πολύ να μου αρέσει, αλλά όσο σκέφτομαι τις δυνατότητες που είχε ο τίτλος με τα μέσα και τις συνθήκες της σημερινής εποχής εκνευρίζομαι. Ευτυχώς η Κing-mania της εποχής έχει επιφέρει και θετικότατα δείγματα και αξιόλογες ταινίες. Όχι όμως αυτή.