Words as weapons... eyes as judges (part 2)
...Rise from the ashes of failure...
(To part 1 εδώ )
Μερικές από τις έννοιες, οι οποίες συχνά αποτελούν και κριτήριο μου ως προς την επεξεργασία πνευματικών ερεθισμάτων οποιασδήποτε μορφής, είναι η αυτογνωσία και το κίνητρο. Θα μπορούσα ακόμη να ισχυριστώ ότι αν δεν κατέχω σε ικανοποιητικό, κατ' εμέ, βαθμό κάτι από τα προαναφερθέντα θα βρεθώ σε σύγχυση. Η περίφημη κατάσταση γνωστή και ως δεν μπορώ να λειτουργήσω αποτελεσματικά.Ο σκοπός του κειμένου αυτού βέβαια, που καθυστέρησε (εξαιτίας προβλημάτων και εμποδίων καθώς και προφανούς αδιαφορίας) δεν είναι η απολογία για την απουσία αναρτήσεων για κοντά 10 μήνες. Είναι, όπως ίσως προδίδει ο τίτλος, να συνεχίσω, έχοντας ως αφορμή κάποια μουσικά δρώμενα, αυτή την ερασιτεχνική προσπάθεια να διατυπώσω κάποιες απόψεις τυλιγμένες με τον μανδύα τόσο του blogger όσο και της ίδιας της μουσικής.Επίσης, δεν θεωρώ και όμορφο το γεγονός η επόμενη ανάρτηση από την τελευταία του Φεβρουαρίου να είναι οι καθιερωμένες λίστες με τις κυκλοφορίες που ξεχώρισα για το 2016.Κυνικός θα μπορούσες να πεις.Ας επανέλθουμε όμως.
Η προσπάθεια να ξεπεράσω το πρόβλημα της αδιαφορίας, σε συνδυασμό με τις ευρύτερες εξελίξεις που διαδραματίστηκαν στο μεσοδιάστημα με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι βασικό. Το κίνητρο έγινε αυτοσκοπός και ξέπεσα σε μια κατάσταση όπου ήθελα να ακούσω καινούργια μουσική για τους λάθος λόγους.Το πάθος μου με την εξερεύνηση νέων μουσικών κυκλοφοριών δεν ήταν το αποτέλεσμα της ανάγκης να διευρύνω τους ορίζοντες μου με βάση τα γούστα μου, αλλά να νιώσω την ευχαρίστηση της ανακάλυψης λες και είμαι ένας εξερευνητής του οποίου η επιτυχία είναι το πλήθος των ανακαλύψεων του.Οπότε το πρόβλημα ήταν κατά κάποιο τρόπο θεμελιώδες.Φυσικά, η λύση σε κάτι τέτοια είναι παρόμοια με αυτή στον παραλληλισμό του εξερευνητή.Αυτή η μία ανακάλυψη η οποία ποιοτικά θα υπερπηδήσει το ποσοτικό κριτήριο.
Στο πρώτο μέρος αυτής της σειράς αναρτήσεων, είχα αναφέρει χαρακτηριστικά : Σκέψου όλοι να παίζουν σαν τους Maiden ή τους Darkthrone για τα επόμενα 20-30 χρόνια.Γαμάτο για την αρχή, για την πόρωση, ανούσιο όμως και στερεί από τον μουσικό τον χαρακτηρισμό του καλλιτέχνη.Γιατί οι τέχνες και οι επιστήμες εξελίσσονται για αυτό τον λόγο.Γιατί δεν έχουν αυθεντίες.Διαχωρίζουν το ποιοτικό, το διαφορετικό, το ριψοκίνδυνο, από το safe και την παρελθοντολαγνεία. Η ειρωνεία είναι ότι η προαναφερθείσα ανακάλυψη, είναι κατά το ήμισυ, ο νέος δίσκος των Darkthrone, Arctic Thunder. Το αγαπημένο δίδυμο των Νορβηγών ξεροκέφαλων μουσικών αποφάσισε, στην νέα του κυκλοφορία να πετύχει κάτι ριψοκίνδυνο, ενώ εξακολουθούν να είναι παρελθοντολάγνοι. Θα επιχειρήσουν μια πιο σκοτεινή προσέγγιση στον ήχο τους, θα θυμίσουν στον ακροατή, ότι μπορούν να παραδώσουν εν έτι 2016 μαυρισμένα δείγματα γραφής διατηρώντας την νεανική φρεσκάδα και ορμή που ειρωνικά επίσης απέκτησαν στα ''γεράματα'' και φυσικά να αποδείξουν την ύπαρξη της ουσιώδους διαφοράς μεταξύ της πεπατημένης οδού, από την ανέμπνευστη.
Το έτερον ήμισυ, απευθύνεται την νέα κυκλοφορία των Γάλλων Deathspell Omega.Το συγκρότημα αυτό έχει απασχολήσει αρκετά τόσο εμένα όσο και την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών τόσο του ακραίου ήχου, όσο και του metal γενικότερα. Συνεπώς, δεν θα επιχειρήσω μια κριτική, ή κάτι παρόμοιο, καθώς έχουν σχεδόν όλα γραφθεί και ειπωθεί πολύ ποιοτικότερα από όσο θα μπορούσα να γράψω εγώ.Επιγραμματικά μόνο θα αναφέρω, ότι διέκρινα ένα επιθετικότερο προσανατολισμό, ψήγματα του οποίου υπήρχαν στις τελευταίες τους κυκλοφορίες, τουλάχιστον μουσικά. Αυτό που όμως με απασχόλησε, ήταν η στιχουργική κατεύθυνση που πήρε το νέο τους πόνημα, η οποία ακόμα και για τα δεδομένα τους είναι σχετικά πιο αμείλικτη και ισοπεδωτική.
Thou shalt celebrate the unquestionable perfection
of this world without end,
in which Life faces dissolution,
with ceaseless Prayers, degenerate Song
and obsequious discipline,
for thy flesh is nothing
but a receptacle for Law ironclad,
ever since thy volition sunk
into the deepest of Abysses!
Υπάρχει μια διαρκής επίθεση ως προς την σχέση του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης με τον τότε άνθρωπο.Ή τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι. Είναι λίγο πολύ κοινό μυστικό, ότι ο Θεός αυτός είναι επιθετικός, τον διακατέχουν συναισθήματα και εμπλέκεται σε γεγονότα και καταστάσεις που ήταν ακραία και τα οποία η χριστιανική θρησκεία προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει με την Καινή Διαθήκη.
A long shudder shakes the world as,
rising upon the bleak horizon, swell into lifeless life
the Commandments that shall sanctify the reign
of the Specter that gnaws upon Man like
hounds chew on bones and offal.
Ο άνθρωπος όμως δεν έχει την πολυτέλεια να διορθώσει εξίσου εύκολα τις ατέλειες του, να αναλάβει ευθύνες και να διαγράψει έτσι απλά τα πεπραγμένα του.Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να πείσει για τις νέες του προθέσεις σε σχέση με τα βιβλικά του πάθη, ακόμη και ως προς την ολοκληρωτική υποταγή του στο αιώνιο, στο υπερφυσικό, ή στο αναπόφευκτο του οποίου η απόρριψη συνιστά από μάταιο παραλογισμό έως και ουτοπία.
Thou shalt accept thy Revelation
as your beginning and your end,
all other things you are to abjure with spite!
What thy Lord commands with repulsive voice
tolerates neither addition nor love, nor faith.
Only prevenient submission and servitude
to the utmost limits of the fearful self!
Thou shalt reap lush reward
for taking that solemn oath...
thy heart shall breed the larvae of plagues
and depletion will complement dearth
in thy hapless pursuit of a merciful void.
See? Thy faith is not void of wonders!
Η απόπειρα του να διορθώσει κανείς τις ατέλειες του, έχει άμεση σχέση με την αυτοκριτική. Η πνευματική κάθαρση του καθενός είναι ίσως το σημαντικότερο βήμα προς την πνευματική αυτονομία.Θα ήταν λάθος να επιχειρήσει να ταυτίσει κάποιος τους στίχους των Γάλλων και της ισοπεδωτικής, μηδενιστικής προσέγγισης τους στο θέμα της πίστης, με τις απόψεις του γράφοντος. Η πνευματική αυτονομία, και το φιλτράρισμα πληροφοριών και φιλοσοφικών πεποιθήσεων έχουν ως στόχο την διαμόρφωση χαρακτήρα, ίσως και ενός ηθικού κώδικα ,τα οποία είναι τα πραγματικά σύνεργα στην δημιουργία ενός αναχώματος ενάντια στην πνευματική και κοινωνική παρακμή την οποία βιώνουμε, και της οποίας είμαστε μέρος.Εδώ έγκειται και η ποιοτική λύση που ανέφερα προηγουμένως.
Το πρωτόγονο αίσθημα της ανακάλυψης πρέπει να δώσει την θέση του στην ανοικοδόμηση του πνεύματος. Να μπορέσεις να επιλέξεις από ένα εύρος εργαλείων, απόρροια της αναζήτησης σου και να γίνεις ο διαχειριστής του εαυτού σου, στον επιτρεπτό βαθμό προφανώς.Να ενώσεις τα φαινομενικά ετερόκλητα κομμάτια του παζλ και να φροντίσεις να καθορίσεις το αποτέλεσμα βάσει των στοχασμών σου.Κάθε μορφή τέχνης είναι ικανή να συμβάλλει στο πόνημα αυτό και είναι επιτακτική ανάγκη να προσεγγίσεις κάθε έκφανση της στον βαθμό που ικανοποιεί τις απαιτήσεις σου. Το μέγεθος των απαιτήσεων οφείλει να καθοριστεί, από την ανάγκη του ατόμου να κατανοήσει τόσο την δική του υπόσταση, όσο και την κοινωνία, καθώς και από την διάθεση για συνειδητή απόρριψη του αναπόφευκτου της υποταγής.
Towards the Dawn, towards the south,
towards the melancholy west
and towards the North I cry:
onward where most with ravin I may meet!
The firmament sheds scarlet tears,
dazzled by this horrendous pyre of a world,
A brazen Holocaust, brighter than a hundred suns
that slowly consumes God and Man,
trembling beside one another,
both bemoaning what could have been,
what should have been
Εύκολα θα μπορούσε κάποιο να με κατηγορήσει για ακατάσχετες αοριστολογίες, Πράγματι, στην προσπάθεια κάποιος να γκρεμίσει την αδιαφορία, και στην συνέχεια να χτίσει πάνω στο κενό που αυτή κατείχε, ξεφεύγει από τον αρχικό του, ξεχασμένο πλέον στόχο.Η αποχή αυτή , με έκανε να αντιληφθώ καλύτερα το πώς είναι να πεθαίνει η φλόγα για δημιουργία, προσπάθεια, ακόμα και για κάτι τόσο ασήμαντο, πόσο μάλλον για πολύ σπουδαιότερα ζητήματα.Και αυτή η φλόγα για να συνεχίσει να καίει απαιτεί διαρκή τροφοδότηση.Το προαναφερθέν ανάχωμα απέναντι σε αυτό το Λεβιάθαν που λέγεται παρακμή ή κρίση, είναι μια σπουδαία πηγή τροφοδότησης και τα έργα τέχνης τα καυσόξυλα..Ασχολήσου με την καλλιέργειά σου καίγοντας τους πόρους με την φωτιά της δημιουργίας και όχι της καταστροφής.Με την φωτιά του Προμηθέα και όχι της κόλασης.
Συνεπώς, η αυτοκριτική και η ανασυγκρότηση μας θα βοηθήσει στην εξάλειψη της αδιαφορίας.Οι 2 δίσκοι που ανέφερα ήταν η αφορμή για επαναδραστηριοποίηση, Το γενικότερο ξύπνημα όμως από τον πνευματικό λήθαργο (ας μου επιτραπεί η έκφραση) θα συντελέσει στην μάχη εναντίον της υποταγής στην κοινωνική παρακμή και του χειρότερου όπλου της, της αδιαφορίας η οποία πέρα από το να σβήνει φλόγες δημιουργίας, χτυπάει ανήθικα κάθε συνάνθρωπο που δεν έχει από κάπου να πιαστεί.Από κάποιο ανάχωμα.Και τότε ο συνάνθρωπος αυτός άθελα του μετατρέπεται σε αυτό τον άνθρωπο της Παλαιάς Διαθήκης, ηττημένος, σχεδόν ανήθικος, χωρίς ιδανικά, φοβισμένος, έρμαιο της αιώνιας εκμετάλλευσης με την ελπίδα κάποιας ανταμοιβής.Άρα δεν είναι ελεύθερος.
Υ.Γ.1. Από την απομάκρυνση, τουλάχιστον από μέσα μας, της αδιαφορίας μέχρι την έμπρακτη αντιμετώπιση της μεσολαβούν πολλά.Δεν είναι εδώ ο χώρος για να αναπτυχθούν οι τρόποι που θα πραγματοποιηθεί, ούτε εγώ ο κατάλληλος να κάνω κύρηγμα πάνω σε αυτό. Ασχολήθηκα με το θέμα στο βαθμό που μπορούσα να το συσχετίσω με την μουσική.Από εκεί και πέρα το παρόν blog δεν είναι το κατάλληλο.
Υ.Γ.2. Brace yourselves, lists are coming.Untill then,
1.Antaeus - Condemnation
2.Downfall of Gaia - Atrophy
3.Setentia - Darkness Transcend
4.Mithras - On Strange Loops
5.Caveman Cult - Savage War is Destiny
6.Agatus - Eternalist
7.Ulcerate - Shrines of Paralysis
8.Cultes des Ghoules - Coven, or Evil Ways Instead of Love
9.Misanthropic Rage - Gates No Longer Shut
10.Vircolac - The Cursed Travails of the Demeter
(To part 1 εδώ )
Μερικές από τις έννοιες, οι οποίες συχνά αποτελούν και κριτήριο μου ως προς την επεξεργασία πνευματικών ερεθισμάτων οποιασδήποτε μορφής, είναι η αυτογνωσία και το κίνητρο. Θα μπορούσα ακόμη να ισχυριστώ ότι αν δεν κατέχω σε ικανοποιητικό, κατ' εμέ, βαθμό κάτι από τα προαναφερθέντα θα βρεθώ σε σύγχυση. Η περίφημη κατάσταση γνωστή και ως δεν μπορώ να λειτουργήσω αποτελεσματικά.Ο σκοπός του κειμένου αυτού βέβαια, που καθυστέρησε (εξαιτίας προβλημάτων και εμποδίων καθώς και προφανούς αδιαφορίας) δεν είναι η απολογία για την απουσία αναρτήσεων για κοντά 10 μήνες. Είναι, όπως ίσως προδίδει ο τίτλος, να συνεχίσω, έχοντας ως αφορμή κάποια μουσικά δρώμενα, αυτή την ερασιτεχνική προσπάθεια να διατυπώσω κάποιες απόψεις τυλιγμένες με τον μανδύα τόσο του blogger όσο και της ίδιας της μουσικής.Επίσης, δεν θεωρώ και όμορφο το γεγονός η επόμενη ανάρτηση από την τελευταία του Φεβρουαρίου να είναι οι καθιερωμένες λίστες με τις κυκλοφορίες που ξεχώρισα για το 2016.Κυνικός θα μπορούσες να πεις.Ας επανέλθουμε όμως.
Η προσπάθεια να ξεπεράσω το πρόβλημα της αδιαφορίας, σε συνδυασμό με τις ευρύτερες εξελίξεις που διαδραματίστηκαν στο μεσοδιάστημα με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι βασικό. Το κίνητρο έγινε αυτοσκοπός και ξέπεσα σε μια κατάσταση όπου ήθελα να ακούσω καινούργια μουσική για τους λάθος λόγους.Το πάθος μου με την εξερεύνηση νέων μουσικών κυκλοφοριών δεν ήταν το αποτέλεσμα της ανάγκης να διευρύνω τους ορίζοντες μου με βάση τα γούστα μου, αλλά να νιώσω την ευχαρίστηση της ανακάλυψης λες και είμαι ένας εξερευνητής του οποίου η επιτυχία είναι το πλήθος των ανακαλύψεων του.Οπότε το πρόβλημα ήταν κατά κάποιο τρόπο θεμελιώδες.Φυσικά, η λύση σε κάτι τέτοια είναι παρόμοια με αυτή στον παραλληλισμό του εξερευνητή.Αυτή η μία ανακάλυψη η οποία ποιοτικά θα υπερπηδήσει το ποσοτικό κριτήριο.
Στο πρώτο μέρος αυτής της σειράς αναρτήσεων, είχα αναφέρει χαρακτηριστικά : Σκέψου όλοι να παίζουν σαν τους Maiden ή τους Darkthrone για τα επόμενα 20-30 χρόνια.Γαμάτο για την αρχή, για την πόρωση, ανούσιο όμως και στερεί από τον μουσικό τον χαρακτηρισμό του καλλιτέχνη.Γιατί οι τέχνες και οι επιστήμες εξελίσσονται για αυτό τον λόγο.Γιατί δεν έχουν αυθεντίες.Διαχωρίζουν το ποιοτικό, το διαφορετικό, το ριψοκίνδυνο, από το safe και την παρελθοντολαγνεία. Η ειρωνεία είναι ότι η προαναφερθείσα ανακάλυψη, είναι κατά το ήμισυ, ο νέος δίσκος των Darkthrone, Arctic Thunder. Το αγαπημένο δίδυμο των Νορβηγών ξεροκέφαλων μουσικών αποφάσισε, στην νέα του κυκλοφορία να πετύχει κάτι ριψοκίνδυνο, ενώ εξακολουθούν να είναι παρελθοντολάγνοι. Θα επιχειρήσουν μια πιο σκοτεινή προσέγγιση στον ήχο τους, θα θυμίσουν στον ακροατή, ότι μπορούν να παραδώσουν εν έτι 2016 μαυρισμένα δείγματα γραφής διατηρώντας την νεανική φρεσκάδα και ορμή που ειρωνικά επίσης απέκτησαν στα ''γεράματα'' και φυσικά να αποδείξουν την ύπαρξη της ουσιώδους διαφοράς μεταξύ της πεπατημένης οδού, από την ανέμπνευστη.
Το έτερον ήμισυ, απευθύνεται την νέα κυκλοφορία των Γάλλων Deathspell Omega.Το συγκρότημα αυτό έχει απασχολήσει αρκετά τόσο εμένα όσο και την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών τόσο του ακραίου ήχου, όσο και του metal γενικότερα. Συνεπώς, δεν θα επιχειρήσω μια κριτική, ή κάτι παρόμοιο, καθώς έχουν σχεδόν όλα γραφθεί και ειπωθεί πολύ ποιοτικότερα από όσο θα μπορούσα να γράψω εγώ.Επιγραμματικά μόνο θα αναφέρω, ότι διέκρινα ένα επιθετικότερο προσανατολισμό, ψήγματα του οποίου υπήρχαν στις τελευταίες τους κυκλοφορίες, τουλάχιστον μουσικά. Αυτό που όμως με απασχόλησε, ήταν η στιχουργική κατεύθυνση που πήρε το νέο τους πόνημα, η οποία ακόμα και για τα δεδομένα τους είναι σχετικά πιο αμείλικτη και ισοπεδωτική.
Thou shalt celebrate the unquestionable perfection
of this world without end,
in which Life faces dissolution,
with ceaseless Prayers, degenerate Song
and obsequious discipline,
for thy flesh is nothing
but a receptacle for Law ironclad,
ever since thy volition sunk
into the deepest of Abysses!
Υπάρχει μια διαρκής επίθεση ως προς την σχέση του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης με τον τότε άνθρωπο.Ή τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι. Είναι λίγο πολύ κοινό μυστικό, ότι ο Θεός αυτός είναι επιθετικός, τον διακατέχουν συναισθήματα και εμπλέκεται σε γεγονότα και καταστάσεις που ήταν ακραία και τα οποία η χριστιανική θρησκεία προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει με την Καινή Διαθήκη.
A long shudder shakes the world as,
rising upon the bleak horizon, swell into lifeless life
the Commandments that shall sanctify the reign
of the Specter that gnaws upon Man like
hounds chew on bones and offal.
Ο άνθρωπος όμως δεν έχει την πολυτέλεια να διορθώσει εξίσου εύκολα τις ατέλειες του, να αναλάβει ευθύνες και να διαγράψει έτσι απλά τα πεπραγμένα του.Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να πείσει για τις νέες του προθέσεις σε σχέση με τα βιβλικά του πάθη, ακόμη και ως προς την ολοκληρωτική υποταγή του στο αιώνιο, στο υπερφυσικό, ή στο αναπόφευκτο του οποίου η απόρριψη συνιστά από μάταιο παραλογισμό έως και ουτοπία.
Thou shalt accept thy Revelation
as your beginning and your end,
all other things you are to abjure with spite!
What thy Lord commands with repulsive voice
tolerates neither addition nor love, nor faith.
Only prevenient submission and servitude
to the utmost limits of the fearful self!
Thou shalt reap lush reward
for taking that solemn oath...
thy heart shall breed the larvae of plagues
and depletion will complement dearth
in thy hapless pursuit of a merciful void.
See? Thy faith is not void of wonders!
Η απόπειρα του να διορθώσει κανείς τις ατέλειες του, έχει άμεση σχέση με την αυτοκριτική. Η πνευματική κάθαρση του καθενός είναι ίσως το σημαντικότερο βήμα προς την πνευματική αυτονομία.Θα ήταν λάθος να επιχειρήσει να ταυτίσει κάποιος τους στίχους των Γάλλων και της ισοπεδωτικής, μηδενιστικής προσέγγισης τους στο θέμα της πίστης, με τις απόψεις του γράφοντος. Η πνευματική αυτονομία, και το φιλτράρισμα πληροφοριών και φιλοσοφικών πεποιθήσεων έχουν ως στόχο την διαμόρφωση χαρακτήρα, ίσως και ενός ηθικού κώδικα ,τα οποία είναι τα πραγματικά σύνεργα στην δημιουργία ενός αναχώματος ενάντια στην πνευματική και κοινωνική παρακμή την οποία βιώνουμε, και της οποίας είμαστε μέρος.Εδώ έγκειται και η ποιοτική λύση που ανέφερα προηγουμένως.
Το πρωτόγονο αίσθημα της ανακάλυψης πρέπει να δώσει την θέση του στην ανοικοδόμηση του πνεύματος. Να μπορέσεις να επιλέξεις από ένα εύρος εργαλείων, απόρροια της αναζήτησης σου και να γίνεις ο διαχειριστής του εαυτού σου, στον επιτρεπτό βαθμό προφανώς.Να ενώσεις τα φαινομενικά ετερόκλητα κομμάτια του παζλ και να φροντίσεις να καθορίσεις το αποτέλεσμα βάσει των στοχασμών σου.Κάθε μορφή τέχνης είναι ικανή να συμβάλλει στο πόνημα αυτό και είναι επιτακτική ανάγκη να προσεγγίσεις κάθε έκφανση της στον βαθμό που ικανοποιεί τις απαιτήσεις σου. Το μέγεθος των απαιτήσεων οφείλει να καθοριστεί, από την ανάγκη του ατόμου να κατανοήσει τόσο την δική του υπόσταση, όσο και την κοινωνία, καθώς και από την διάθεση για συνειδητή απόρριψη του αναπόφευκτου της υποταγής.
Towards the Dawn, towards the south,
towards the melancholy west
and towards the North I cry:
onward where most with ravin I may meet!
The firmament sheds scarlet tears,
dazzled by this horrendous pyre of a world,
A brazen Holocaust, brighter than a hundred suns
that slowly consumes God and Man,
trembling beside one another,
both bemoaning what could have been,
what should have been
Εύκολα θα μπορούσε κάποιο να με κατηγορήσει για ακατάσχετες αοριστολογίες, Πράγματι, στην προσπάθεια κάποιος να γκρεμίσει την αδιαφορία, και στην συνέχεια να χτίσει πάνω στο κενό που αυτή κατείχε, ξεφεύγει από τον αρχικό του, ξεχασμένο πλέον στόχο.Η αποχή αυτή , με έκανε να αντιληφθώ καλύτερα το πώς είναι να πεθαίνει η φλόγα για δημιουργία, προσπάθεια, ακόμα και για κάτι τόσο ασήμαντο, πόσο μάλλον για πολύ σπουδαιότερα ζητήματα.Και αυτή η φλόγα για να συνεχίσει να καίει απαιτεί διαρκή τροφοδότηση.Το προαναφερθέν ανάχωμα απέναντι σε αυτό το Λεβιάθαν που λέγεται παρακμή ή κρίση, είναι μια σπουδαία πηγή τροφοδότησης και τα έργα τέχνης τα καυσόξυλα..Ασχολήσου με την καλλιέργειά σου καίγοντας τους πόρους με την φωτιά της δημιουργίας και όχι της καταστροφής.Με την φωτιά του Προμηθέα και όχι της κόλασης.
Συνεπώς, η αυτοκριτική και η ανασυγκρότηση μας θα βοηθήσει στην εξάλειψη της αδιαφορίας.Οι 2 δίσκοι που ανέφερα ήταν η αφορμή για επαναδραστηριοποίηση, Το γενικότερο ξύπνημα όμως από τον πνευματικό λήθαργο (ας μου επιτραπεί η έκφραση) θα συντελέσει στην μάχη εναντίον της υποταγής στην κοινωνική παρακμή και του χειρότερου όπλου της, της αδιαφορίας η οποία πέρα από το να σβήνει φλόγες δημιουργίας, χτυπάει ανήθικα κάθε συνάνθρωπο που δεν έχει από κάπου να πιαστεί.Από κάποιο ανάχωμα.Και τότε ο συνάνθρωπος αυτός άθελα του μετατρέπεται σε αυτό τον άνθρωπο της Παλαιάς Διαθήκης, ηττημένος, σχεδόν ανήθικος, χωρίς ιδανικά, φοβισμένος, έρμαιο της αιώνιας εκμετάλλευσης με την ελπίδα κάποιας ανταμοιβής.Άρα δεν είναι ελεύθερος.
Υ.Γ.1. Από την απομάκρυνση, τουλάχιστον από μέσα μας, της αδιαφορίας μέχρι την έμπρακτη αντιμετώπιση της μεσολαβούν πολλά.Δεν είναι εδώ ο χώρος για να αναπτυχθούν οι τρόποι που θα πραγματοποιηθεί, ούτε εγώ ο κατάλληλος να κάνω κύρηγμα πάνω σε αυτό. Ασχολήθηκα με το θέμα στο βαθμό που μπορούσα να το συσχετίσω με την μουσική.Από εκεί και πέρα το παρόν blog δεν είναι το κατάλληλο.
Υ.Γ.2. Brace yourselves, lists are coming.Untill then,
1.Antaeus - Condemnation
2.Downfall of Gaia - Atrophy
3.Setentia - Darkness Transcend
4.Mithras - On Strange Loops
5.Caveman Cult - Savage War is Destiny
6.Agatus - Eternalist
7.Ulcerate - Shrines of Paralysis
8.Cultes des Ghoules - Coven, or Evil Ways Instead of Love
9.Misanthropic Rage - Gates No Longer Shut
10.Vircolac - The Cursed Travails of the Demeter
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου