Tonight we gonna roll, and save your soul...
Attention Hordes...
Πριν γραφτεί η παραμικρή λέξη, χρόνια πολλά στους αναγνώστες με υγεία και καλές γιορτές.Το 2014 κλείνει και ότι συνέβη ας μείνει στο παρελθόν, εκτός απ ότι αξίζει να κουβαλήσει κανείς μαζί του στο προσωπικό του ταξίδι.Από τις μουσικές που άκουσε, μέχρι τα πρόσωπα που γνώρισε και τις καταστάσεις που βίωσε.Αλλά εδώ θα μιλήσουμε για μουσικές από αυτές που δεν αναφέραμε τόσο καιρό, από αυτές που εμάς μας κράτησαν παρέα.Για τα υπόλοιπα, μια ανασκόπηση της χρονιάς σε προσωπικό επίπεδο, είναι για τον καθένα μας αρκετή.
Ώρα για νοσταλγία: Το 2014 μαζί του παίρνει και το τρίτο και τελευταίο μέρος της 2ης τριλογίας της Μέσης Γης, αυτής του Hobbit.Όποια άποψη και αν έχει κανείς για αυτές τις 3 ταινίες, όσο και αν διαφωνεί με τον τόνο και την κατεύθυνση που πήραν, όλοι σε ένα πράγμα θα καταλήξουμε.Στον απόλυτο μαραθώνιο πόρωσης 16 ωρών με τις 6 ταινίεςΤα υπόλοιπα είναι για αμπελοφιλοσοφίες χαρούμενων geeks του Tolkien,συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα.
Μαζί με την σημερινή συναυλία - πάρτυ του Metal Hammer(30 χρόνια περιοδικό τέτοιου είδους είναι κάτι παραπάνω από κατόρθωμα,μακάρι άλλα 30) κλείνει και άλλη μια συναυλιακή χρονιά, Πριν όμως ξαναδώ τους αγαπημένους Rotting Christ, είδα για πρώτη φορά κάποιους άλλους αγαπημένους, έστω και σε περίεργη πλέον μορφή.Τους Entombed (A.D.). Και όσο και αν τα 2 support σχήματα είχαν το ενδιαφέρον τους(οι Soulskinner περισσότερο από τους For a Dozen Matters) η εικόνα του L.G να σκάει με μπύρες στην σκηνή και με 3 τιμιότατους μουσικούς δίπλα του να μας ισοπεδώνουν με απίστευτο ήχο και κομματάρες ΜΟΝΟ είναι αξεπέραστη.Η παρουσία του Edlund των Tiamat στον χώρο να προσπαθεί να μεθύσει τους Σουηδούς φίλους του καθώς και η όλη παρουσία της larger than life μορφής του Petrov με τα αστεία και τις ατάκες του δεν μας στέρησαν βέβαια από τον πραγματικό λόγο που πήγαμε όσοι πήγαμε αυτό το βράδυ στο An:
Ο Δεκέμβρης όμως, πέρα των άλλων, είναι και ο μήνας της λίστας.Λιστές για δώρα, για φαγητά για τα εορταστικά τραπέζια, λίστες καλεσμένων και φυσικά λίστες μουσικής.Κάθε μουσικόφιλος,κάθε άνθρωπος με την δυνατότητα να γράψει σε διαδυκτιακή μουσική σελίδα, θα κάνει την δική του ανασκόπηση της χρονιάς θα διαλέξει τις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν και θα τις παραθέσει.Εδώ τηρώντας το περσινό στυλ και θα την δημοσιεύσουμε στην λήξη του έτους.Συνεπώς για το υπόλοιπο της σημερινής ανάρτησης θα αναφερθώ σε κυκλοφορίες που προσπέρασα και ξανακούω τώρα στην λήξη του έτους.
Η ελληνική σκηνή φέτος, χωρίς κανένα είδος γραφικότητας, είναι αν όχι η καλύτερη αλλά μια από τις καλύτερες του κόσμου στο ακραίο μέταλλο.Πέρα από όσα συγκροτήματα μου τράβηξαν το ενδιαφέρον μέσα στην χρονιά,υπάρχουν και επιπλέον κυκλοφορίες που έμαθα πρόσφατα και με εντυπωσίασαν. Οι Akrotheism με το πρώτο τους δίσκο μου προξένησαν το ενδιαφέρον, με την ορθόδοξη προσέγγιση τους, όπως και οι Τhy Darkened Shade, με το Liber Lvcifer I: Khem Sedjet όπου επιχειρούν ένα μεγάλης διάρκειας εγχείρημα το οποίο φέρνει θετικές αναμνήσεις από το εξίσου μεγάλο σε διάρκεια και ορθόδοξο Si Monvmentvm Reqvires Circvmspise των DSO.2 δίσκοι που δείχνουν ότι η ελληνική σκηνή δεν μένει μόνο στον γαμάτο προσωπικό της ήχο, ή στο κλασσικό tribute της ένδοξης 90'ς Νορβηγικής σκηνής, αλλά κοιτάει προς το σύγχρονο και αιχμηρό underground του μαύρου ήχου.Τίμιος και άξιος του ονόματος τους, ήταν τελικά κατά την γνώμη μου και ο φετινός Varathron τελικά, με την μουσική να είναι πιο dark και καθαρή παραγωγή, αλλά όχι τελικά τόσο κοντά στον ελληνικό χαρακτηριστικό ήχο, αλλά με ολοκληρωμένα τραγούδια που ακροβατούν στο black, doom ,goth-dark με τα κλασσικά όμως Varathron φωνητικά να δίνουν το στίγμα.
Από μεγάλα ονόματα, πρόσφατα οι δίσκοι που με εντυπωσίασαν είναι το φετινό Primordial και το φετινό Bloodbath.Για τον πρώτο ήταν αυτό που ο οπαδός θα περίμενε, ένας ποιοτικότατος δίσκος, με πανέμορφα τραγούδια και μελωδιάρες και συναίσθημα.Δεν εκπλήσσει τόσο πολύ, αλλά ο λίγο πιο τραχύς ήχος και το folk black στοιχείο (η κραυγή Traitooooor ανατριχιάζει) που επανέρχονται σε υπολογίσιμο βαθμό, καθώς και το λίγο πιο έντονο καθαρό doom στοιχείο δίνουν μια ιδιαίτερη τροπή και ενδιαφέρον.
Όσο για το φετινό Bloodbath, η κυκλοφορία αυτή ήταν σίγουρο οτι θα με απασχολούσε όσο και αρκετούς μουσικόφιλους και εκτός ίσως του death metal.Και αυτό γιατί ο Νick Holmes (old Nick στο cd) των Paradise Lost ανέλαβε τα φωνητικα στο σουηδικό supergroup. Φυσικά, αναπόφευκτη η σύγκριση με τους Vallenfyre καθώς είναι το project του κιθαρίστα των Paradise Lost Greg Machintosh και παίζουν και αυτοί παλιομοδίτικο σουηδοdeath.Και οι 2 δίσκοι ήταν ποιοτικοί, αλλά κατ' εμέ, το Bloodbath ένα click πιο πάνω.
Σε πιο πρωχώ και περίεργες καταστάσεις οι Solstafir με το Otta, παρέδοσαν μαθήματα post rock με μια κρύα βόρεια αύρα, σε ένα πολύ διαφορετικό δίσκο, που με τράβηξε όμως και με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους.Μια κυκλοφορία που μου κίνησε το ενδιαφέρον επίσης ήταν το φετινό Manimalism το οποίο αγγίζει μια avant garde προσέγγιση πάνω στο black, αν και για τα δεδομένα μου, ο δίσκος στο σύνολο του, ήταν ίσως λίγο (λίγο είπαμε) κουραστικός, αλλά με αρκετά ενδιαφέροντα σημεία.
To πραγματικό όμως black metal,βλάσφημο και περιπετειώδες δεν θα μπορούσε να μην κάνει μια εμφάνιση λίγο πριν τον εορτασμό της γέννησης του μεγαλύτερου εχθρού του.(σε στιχουργικά πλαίσια)Ο φετινός δίσκος των Ascension, The Dead of the World είναι πραγματικά ένας δίσκος σύγχρονης αλλα ταυτόχρονα και παλιομοδίτικης αντίληψης του ακραίου ήχου, ορθόδοξος όπως ορίστηκε στις αρχές του 2000, ένας δίσκος που βγήκε στο τέλος της χρονιάς για να γαμήσει τις λίστες μας αλλά και να αναγκάσει κάθε οπαδό του ιδιαίτερου αυτού χαρακτηρισμού του black, να γυρίσει κεφάλι και να τους ακούσει.Και είναι μόλις στον δεύτερο δίσκο τους...
Oι μουσικές μου επιλογές αυτό το διάστημα συμπεριλαμβάνουν προφανώς όλα όσα αναφέρθηκαν αλλά με έμφαση στο Thy Darkened Shade, τις δισκογραφίες Εntombed-Rotting Christ (ελέω συναυλιών), καθώς και στους επίσης Έλληνες και ποιοτικότατους Κawir (το Ισόθεος από τους αγαπημένους μου δίσκους) αλλά και Acherontas.Το live των Entombed και η νέα κυκλοφορία των Bloodbath(και των Vallenfyre επίσης) μου έδωσαν λόγω ηχητικής συνάφειας την ευκαιρία να ξανααπολαύσω δισκάρες όπως το Darkside των Necrophobic, αλλά και το Death Metal των Dismember.
Y.Γ.2. http://www.firebornofficial.com/.Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ότι αναμένεται ποιότητα..!
Y.Γ.3.https://www.facebook.com/Martrodband. Κάθε συγκρότημα που συμμετέχει ο MkM είναι άξιο αναφοράς.Πόσο μάλλον με τέτοιο line up.
Πριν γραφτεί η παραμικρή λέξη, χρόνια πολλά στους αναγνώστες με υγεία και καλές γιορτές.Το 2014 κλείνει και ότι συνέβη ας μείνει στο παρελθόν, εκτός απ ότι αξίζει να κουβαλήσει κανείς μαζί του στο προσωπικό του ταξίδι.Από τις μουσικές που άκουσε, μέχρι τα πρόσωπα που γνώρισε και τις καταστάσεις που βίωσε.Αλλά εδώ θα μιλήσουμε για μουσικές από αυτές που δεν αναφέραμε τόσο καιρό, από αυτές που εμάς μας κράτησαν παρέα.Για τα υπόλοιπα, μια ανασκόπηση της χρονιάς σε προσωπικό επίπεδο, είναι για τον καθένα μας αρκετή.
Ώρα για νοσταλγία: Το 2014 μαζί του παίρνει και το τρίτο και τελευταίο μέρος της 2ης τριλογίας της Μέσης Γης, αυτής του Hobbit.Όποια άποψη και αν έχει κανείς για αυτές τις 3 ταινίες, όσο και αν διαφωνεί με τον τόνο και την κατεύθυνση που πήραν, όλοι σε ένα πράγμα θα καταλήξουμε.Στον απόλυτο μαραθώνιο πόρωσης 16 ωρών με τις 6 ταινίεςΤα υπόλοιπα είναι για αμπελοφιλοσοφίες χαρούμενων geeks του Tolkien,συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα.
Ο Δεκέμβρης όμως, πέρα των άλλων, είναι και ο μήνας της λίστας.Λιστές για δώρα, για φαγητά για τα εορταστικά τραπέζια, λίστες καλεσμένων και φυσικά λίστες μουσικής.Κάθε μουσικόφιλος,κάθε άνθρωπος με την δυνατότητα να γράψει σε διαδυκτιακή μουσική σελίδα, θα κάνει την δική του ανασκόπηση της χρονιάς θα διαλέξει τις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν και θα τις παραθέσει.Εδώ τηρώντας το περσινό στυλ και θα την δημοσιεύσουμε στην λήξη του έτους.Συνεπώς για το υπόλοιπο της σημερινής ανάρτησης θα αναφερθώ σε κυκλοφορίες που προσπέρασα και ξανακούω τώρα στην λήξη του έτους.
Η ελληνική σκηνή φέτος, χωρίς κανένα είδος γραφικότητας, είναι αν όχι η καλύτερη αλλά μια από τις καλύτερες του κόσμου στο ακραίο μέταλλο.Πέρα από όσα συγκροτήματα μου τράβηξαν το ενδιαφέρον μέσα στην χρονιά,υπάρχουν και επιπλέον κυκλοφορίες που έμαθα πρόσφατα και με εντυπωσίασαν. Οι Akrotheism με το πρώτο τους δίσκο μου προξένησαν το ενδιαφέρον, με την ορθόδοξη προσέγγιση τους, όπως και οι Τhy Darkened Shade, με το Liber Lvcifer I: Khem Sedjet όπου επιχειρούν ένα μεγάλης διάρκειας εγχείρημα το οποίο φέρνει θετικές αναμνήσεις από το εξίσου μεγάλο σε διάρκεια και ορθόδοξο Si Monvmentvm Reqvires Circvmspise των DSO.2 δίσκοι που δείχνουν ότι η ελληνική σκηνή δεν μένει μόνο στον γαμάτο προσωπικό της ήχο, ή στο κλασσικό tribute της ένδοξης 90'ς Νορβηγικής σκηνής, αλλά κοιτάει προς το σύγχρονο και αιχμηρό underground του μαύρου ήχου.Τίμιος και άξιος του ονόματος τους, ήταν τελικά κατά την γνώμη μου και ο φετινός Varathron τελικά, με την μουσική να είναι πιο dark και καθαρή παραγωγή, αλλά όχι τελικά τόσο κοντά στον ελληνικό χαρακτηριστικό ήχο, αλλά με ολοκληρωμένα τραγούδια που ακροβατούν στο black, doom ,goth-dark με τα κλασσικά όμως Varathron φωνητικά να δίνουν το στίγμα.
Από μεγάλα ονόματα, πρόσφατα οι δίσκοι που με εντυπωσίασαν είναι το φετινό Primordial και το φετινό Bloodbath.Για τον πρώτο ήταν αυτό που ο οπαδός θα περίμενε, ένας ποιοτικότατος δίσκος, με πανέμορφα τραγούδια και μελωδιάρες και συναίσθημα.Δεν εκπλήσσει τόσο πολύ, αλλά ο λίγο πιο τραχύς ήχος και το folk black στοιχείο (η κραυγή Traitooooor ανατριχιάζει) που επανέρχονται σε υπολογίσιμο βαθμό, καθώς και το λίγο πιο έντονο καθαρό doom στοιχείο δίνουν μια ιδιαίτερη τροπή και ενδιαφέρον.
Όσο για το φετινό Bloodbath, η κυκλοφορία αυτή ήταν σίγουρο οτι θα με απασχολούσε όσο και αρκετούς μουσικόφιλους και εκτός ίσως του death metal.Και αυτό γιατί ο Νick Holmes (old Nick στο cd) των Paradise Lost ανέλαβε τα φωνητικα στο σουηδικό supergroup. Φυσικά, αναπόφευκτη η σύγκριση με τους Vallenfyre καθώς είναι το project του κιθαρίστα των Paradise Lost Greg Machintosh και παίζουν και αυτοί παλιομοδίτικο σουηδοdeath.Και οι 2 δίσκοι ήταν ποιοτικοί, αλλά κατ' εμέ, το Bloodbath ένα click πιο πάνω.
Σε πιο πρωχώ και περίεργες καταστάσεις οι Solstafir με το Otta, παρέδοσαν μαθήματα post rock με μια κρύα βόρεια αύρα, σε ένα πολύ διαφορετικό δίσκο, που με τράβηξε όμως και με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους.Μια κυκλοφορία που μου κίνησε το ενδιαφέρον επίσης ήταν το φετινό Manimalism το οποίο αγγίζει μια avant garde προσέγγιση πάνω στο black, αν και για τα δεδομένα μου, ο δίσκος στο σύνολο του, ήταν ίσως λίγο (λίγο είπαμε) κουραστικός, αλλά με αρκετά ενδιαφέροντα σημεία.
To πραγματικό όμως black metal,βλάσφημο και περιπετειώδες δεν θα μπορούσε να μην κάνει μια εμφάνιση λίγο πριν τον εορτασμό της γέννησης του μεγαλύτερου εχθρού του.(σε στιχουργικά πλαίσια)Ο φετινός δίσκος των Ascension, The Dead of the World είναι πραγματικά ένας δίσκος σύγχρονης αλλα ταυτόχρονα και παλιομοδίτικης αντίληψης του ακραίου ήχου, ορθόδοξος όπως ορίστηκε στις αρχές του 2000, ένας δίσκος που βγήκε στο τέλος της χρονιάς για να γαμήσει τις λίστες μας αλλά και να αναγκάσει κάθε οπαδό του ιδιαίτερου αυτού χαρακτηρισμού του black, να γυρίσει κεφάλι και να τους ακούσει.Και είναι μόλις στον δεύτερο δίσκο τους...
Oι μουσικές μου επιλογές αυτό το διάστημα συμπεριλαμβάνουν προφανώς όλα όσα αναφέρθηκαν αλλά με έμφαση στο Thy Darkened Shade, τις δισκογραφίες Εntombed-Rotting Christ (ελέω συναυλιών), καθώς και στους επίσης Έλληνες και ποιοτικότατους Κawir (το Ισόθεος από τους αγαπημένους μου δίσκους) αλλά και Acherontas.Το live των Entombed και η νέα κυκλοφορία των Bloodbath(και των Vallenfyre επίσης) μου έδωσαν λόγω ηχητικής συνάφειας την ευκαιρία να ξανααπολαύσω δισκάρες όπως το Darkside των Necrophobic, αλλά και το Death Metal των Dismember.
Y.Γ.2. http://www.firebornofficial.com/.Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ότι αναμένεται ποιότητα..!
Y.Γ.3.https://www.facebook.com/Martrodband. Κάθε συγκρότημα που συμμετέχει ο MkM είναι άξιο αναφοράς.Πόσο μάλλον με τέτοιο line up.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου