H στροφή στο '70-'80 από την ακρότητα του '90
Η ακραία μουσική στην σύγχρονη μορφή της(death, black, gothic και όλα τα ενδιάμεσα) γεννήθηκε την δεκαετία του 90 από τότε 20ρηδες μουσικούς.Η αρχή αυτή είναι μια μαθηματική επαγωγή που καταλήγει στο ότι όλοι αυτοί οι ήρωες της ακραίας σκηνής μεγάλωσαν ακούγοντας κλασσικό metal(hard rock-garage rock-NWOBHM) καθώς και τα πρώτα ψήγματα ακρότητας του 80 (thrash -hardcore punk-πρώτο κύμα black./death).Δεν ήταν λίγες οι φορές εξάλλου που φρόντιζαν να δείξουν τις παιδικές μουσικές αγάπες τους μέσα στα ακραία αριστουργήματα που δημιουργούσαν( η δημιουργία του death 'n' roll εκεί οφείλεται).Ας ακούσει κάποιος τα demo των Darkthrone οι οποίοι στα πρώτα logo τους έγραφαν epic και doom, ή να ακούσει κανείς τον Fenriz να μιλάει για τους Rush και θα γίνει πιο κατανοητός ο σκοπός του επιχειρήματος που παραθέτω.Ότι το φαινόμενο των τελευταίων χρόνων κατά το οποίο μουσικοί από ακραίες σκηνές δημιουργούν μουσικά project που κινούνται σε πιο κλασσικά rock και metal μονοπάτια είναι εν μέρει δικαιολογημένο.
Οι αναβιώσεις παλιομοδίτικων στυλ σίγουρα την τελευταία δεκαετία είναι σύνηθες φαινόμενο. Tα νέα συγκροτήματα είτε θέλουν να αποτελέσουν μέρος ενός κινήματος και να διακριθούν μέσα από αυτό (συμβόλαιο-mainstream) είτε οι υπάρχουσες τάσεις κάθε φορά κάνουν τον κύκλο τους και η μουσική οπισθοδρόμηση φαντάζει επιτακτική λύση.Κακά τα ψέματα οι παρούσες τάσεις στην metal αντικατοπτρίζονται σε ένα κοινό νεανικό κατά βάση, ενώ όσο περνάνε τα χρόνια και αυτό μεγαλώνει και οι οπαδοί διαφόρων ηλικιακών κατηγοριών κατανοούν ότι το ζουμί της μουσικής βρίσκεται στο παρελθόν.Δεν είμαστε ρετρολάγνοι ούτε old school κλειστόμυαλοι οπαδοί, αλλά κάθε πέρσυ και καλύτερα(ειδικά στην Ελλάδα).Τα κινήματα της αναβίωσης του thrash, του traditional heavy, το occult που έβγαλε μερικά σπουδαία συγκροτήματα και υπερδιπλάσια μάπες, το old school death (κυρίως προς σουηδικό ήχο) όλα είναι πρόσφατες αναβιώσεις που ιδίως στο underground κυριαρχούν και ελάχιστοι πρωταγωνιστές σπάνε τα στεγανά και υπογράφουν συμβόλαια και ξεφεύγουν(πως ξεκίνησαν οι Ghost και που είναι τώρα).
Αυτά τα κινήματα, ιδίως για τους υπόγειους οπαδούς έχουν προσφέρει θησαυρούς, αλλά είναι η μια όψη του όλου θέματος.Η άλλη, η οποία με ώθησε στο να επεξεργαστώ το φαινόμενο αυτό, είναι το ότι καταξιωμένοι μουσικοί σε πιο ακραία είδη τα οποία ειδικά στο underground, και όχι μόνο, έχουν βάσεις και πυρήνα οπαδών,καθώς και μια αξιόλογη ιστορία, στρέφονται σε πιο παλιομοδίτικα είδη με ρίζες στο 70. Οι 2 δίσκοι που το έκαναν αυτό το φαινόμενο πιο έντονο στα αυτιά μου, είναι το φετινό Audrey Horne καθώς και το ντεμπούτο των The Dagger.
Σχετικά με τους Horne τώρα.Οι Αudrey Horne είναι ένα συγκρότημα από Νορβηγία μεριά, που παίζουν παραδοσιακό μέταλ με μπόλικο hard rock και φτάνουν και σε Αlice In Chains σημεία μερικές φορές.Έχουν μια ιστορία κοντά στα 10 χρόνια, και μερικούς εξαιρετικούς δίσκους(ειδικά από το ομώνυμο του 2010 και μετά).Το ενδιαφέρον όμως έγκειται στο γεγονός ότι ο βασικός συνθέτης και κιθαρίστας τους είναι ο Ice Dale από τους Εnslaved(κυρίως αλλά τα ένσημα τα έχει κολλήσει κατα καιρούς και σε Demonaz, I,) με δεύτερο κιθαρίστα τον Thomas Tofthagen από τους Sahg, ενώ παλιότερα μπασίστας ήταν και ο King ov Hell (Gorgoroth,God Seed).
Αυτό το συγκρότημα, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει ένα πέρασμα από τα πιο ελαφριά είδη metal καθαρά σαν side project, έχει αφιερώσει χρόνο και βαρύτητα στις συνθέσεις του με αποτέλεσμα κάθε δίσκος να είναι ενδιαφέρον με κορυφαίους τους 3 τελευταίους.Το μπαμ του περσινού Youngblood ακολουθεί κατά πόδας το φετινό Pure Heavy(καλό αστείο ο τίτλος) με πιο Van Halen-Thin lizzy κιθάρες και πιο πιασάρικες συνθέσεις.Εξαιρετικός απολαυστικός δίσκος με τραγούδια που σου κολλάνε στο κεφάλι για μέρες(ο Toscie master των φωνητικών μελωδιών).To group αν ήταν από το Νησί ή τις Η.Π.Α. θα είχε κάνει διεθνή καριέρα κατά την γνώμη μου.Αλλά οι Σκανδιναβοί είναι masters της μελωδίας, so we 've got that going for us which is nice..
Να και το τελευταίο video clip me guest συμμετοχή έκπληξη από τον θεούλη Johan (Amon Amarth)
Όσον αφορά τους The Dagger, είναι μια νεοφώτιστη μπάντα από Σουηδία μεριά η οποία όμως μόνο αρχάρια δεν είναι στον χώρο της μουσικής.Oι Dagger που λες, αποτελούνται από μέλη των διαλυμένων πλέον Dismember(μπαντάρα) των Grave(καλά είσαι) καθώς και τον Jani Kataja των Σουηδών Sideburn(άγνωστοι για μένα).Εντυπωσιακό line up και κανείς θα περίμενε η μουσική τους να είναι ακραία και βαριά, αλλά το ντεμπούτο κινείται στο 70ς hard rock και πρώτο metal με πολλές μεώδίες και σόλο στυλ Rainbow.
Για τους δύσπιστους:
Συνεπώς για κάποιον που παρακολουθεί το ακραίο μέταλ και τα γύρω του τέτοιες κινήσεις μπορούν να του είναι αδιάφορες αλλά σίγουρα του κινούν την περιέργεια.Άλλα παραδείγματα τέτοιων κινήσεων είναι οι Beastmilk στους οποίους έχω αναφερθεί ξανά και τους οποίους θα χαρώ να τους απολαύσω και ζωντανά, η περσινή κίνηση του Nemtheanga (Primordial) με μέλη από Aura Noir Enheirjer Thyrfing και τον παίζω παντού Nick Barker, οι οποίοι κινήθηκαν στον χώρο του επικού heavy metal (Manowar meets Bathory).
Ακόμα και οι Ghost αν ισχύουν οι φήμες περί Repugnant (underground θεούληδες) προέρχονται από τον ακραίο χώρο.Παραδείγματα που θα μπορούσα να εντάξω σε αυτή την λογική θα ήταν η περσινή συνεργασία των Σάτυρων με τον Sivert Hoyem για το Phoenix, ή οι ιστορικοί πλέον Hellacopters του Nicke Andersson, για τους οποίους παράτησε τους Entombed.
To ακραίο metal σε καμία φάση δεν θα έπρεπε να θεωρείται αποκομμένο από τα κλασσικά και παλιακά είδη σκληρής μουσικής, καθώς οι δικοί μας μουσικοί ήρωες είχαν δικούς τους μουσικούς ήρωες.Προφανώς και επειδή κάποιος death metal μουσικός ασχολήθηκε με το να βγάλει ροκ δίσκο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποθεώσει κανείς την προσπάθεια, αλλά η αντικειμενικότητα είναι ανάγκη να κυριαρχεί, γιατί ειδικά εν έτει 2014 η πρωτοτυπία είναι σπανιότατη και κάθε παλιομοδίτικος δίσκος έχει να συγκρουστεί με πολύ μεγαλύτερους.Παρ όλα αυτά και μόνο ένα ευχάριστο άκουσμα θα σε κάνει να σκεφτείς τι ισχύει περί ωριμότητας και πραγματικού da real metal.Δεν είναι ούτε μόνο Manowar, ούτε μόνο Cannibal Corpse.
Υ.Γ.1.Ο Fenriz τα έλεγε από το 90:
Υ.Γ.2. Περιμένω να ακούσω το νέο Nightbringer(πάει για μεγάλη δισκάρα) καθώς και τα νέα 1349 και Blut Aus Nord.
Υ.Γ.3.Το νέο Sanctuary θα σηκώσει συζητήσεις.
Υ.Γ.4. Audrey Horne - Pure Heavy. Εθιστικότατο
Principality of Hell - Fire and Brimstone . Old school blackthrash.
The Haunted - Exit wounds - fun δίσκος - δεν ήμουν ποτές και ο μεγαλύτερος οπαδός.
Εntombed - Dismember - Grave - μαθήματα σουηδικών.
Οι αναβιώσεις παλιομοδίτικων στυλ σίγουρα την τελευταία δεκαετία είναι σύνηθες φαινόμενο. Tα νέα συγκροτήματα είτε θέλουν να αποτελέσουν μέρος ενός κινήματος και να διακριθούν μέσα από αυτό (συμβόλαιο-mainstream) είτε οι υπάρχουσες τάσεις κάθε φορά κάνουν τον κύκλο τους και η μουσική οπισθοδρόμηση φαντάζει επιτακτική λύση.Κακά τα ψέματα οι παρούσες τάσεις στην metal αντικατοπτρίζονται σε ένα κοινό νεανικό κατά βάση, ενώ όσο περνάνε τα χρόνια και αυτό μεγαλώνει και οι οπαδοί διαφόρων ηλικιακών κατηγοριών κατανοούν ότι το ζουμί της μουσικής βρίσκεται στο παρελθόν.Δεν είμαστε ρετρολάγνοι ούτε old school κλειστόμυαλοι οπαδοί, αλλά κάθε πέρσυ και καλύτερα(ειδικά στην Ελλάδα).Τα κινήματα της αναβίωσης του thrash, του traditional heavy, το occult που έβγαλε μερικά σπουδαία συγκροτήματα και υπερδιπλάσια μάπες, το old school death (κυρίως προς σουηδικό ήχο) όλα είναι πρόσφατες αναβιώσεις που ιδίως στο underground κυριαρχούν και ελάχιστοι πρωταγωνιστές σπάνε τα στεγανά και υπογράφουν συμβόλαια και ξεφεύγουν(πως ξεκίνησαν οι Ghost και που είναι τώρα).
Αυτά τα κινήματα, ιδίως για τους υπόγειους οπαδούς έχουν προσφέρει θησαυρούς, αλλά είναι η μια όψη του όλου θέματος.Η άλλη, η οποία με ώθησε στο να επεξεργαστώ το φαινόμενο αυτό, είναι το ότι καταξιωμένοι μουσικοί σε πιο ακραία είδη τα οποία ειδικά στο underground, και όχι μόνο, έχουν βάσεις και πυρήνα οπαδών,καθώς και μια αξιόλογη ιστορία, στρέφονται σε πιο παλιομοδίτικα είδη με ρίζες στο 70. Οι 2 δίσκοι που το έκαναν αυτό το φαινόμενο πιο έντονο στα αυτιά μου, είναι το φετινό Audrey Horne καθώς και το ντεμπούτο των The Dagger.
Σχετικά με τους Horne τώρα.Οι Αudrey Horne είναι ένα συγκρότημα από Νορβηγία μεριά, που παίζουν παραδοσιακό μέταλ με μπόλικο hard rock και φτάνουν και σε Αlice In Chains σημεία μερικές φορές.Έχουν μια ιστορία κοντά στα 10 χρόνια, και μερικούς εξαιρετικούς δίσκους(ειδικά από το ομώνυμο του 2010 και μετά).Το ενδιαφέρον όμως έγκειται στο γεγονός ότι ο βασικός συνθέτης και κιθαρίστας τους είναι ο Ice Dale από τους Εnslaved(κυρίως αλλά τα ένσημα τα έχει κολλήσει κατα καιρούς και σε Demonaz, I,) με δεύτερο κιθαρίστα τον Thomas Tofthagen από τους Sahg, ενώ παλιότερα μπασίστας ήταν και ο King ov Hell (Gorgoroth,God Seed).
Αυτό το συγκρότημα, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει ένα πέρασμα από τα πιο ελαφριά είδη metal καθαρά σαν side project, έχει αφιερώσει χρόνο και βαρύτητα στις συνθέσεις του με αποτέλεσμα κάθε δίσκος να είναι ενδιαφέρον με κορυφαίους τους 3 τελευταίους.Το μπαμ του περσινού Youngblood ακολουθεί κατά πόδας το φετινό Pure Heavy(καλό αστείο ο τίτλος) με πιο Van Halen-Thin lizzy κιθάρες και πιο πιασάρικες συνθέσεις.Εξαιρετικός απολαυστικός δίσκος με τραγούδια που σου κολλάνε στο κεφάλι για μέρες(ο Toscie master των φωνητικών μελωδιών).To group αν ήταν από το Νησί ή τις Η.Π.Α. θα είχε κάνει διεθνή καριέρα κατά την γνώμη μου.Αλλά οι Σκανδιναβοί είναι masters της μελωδίας, so we 've got that going for us which is nice..
Να και το τελευταίο video clip me guest συμμετοχή έκπληξη από τον θεούλη Johan (Amon Amarth)
Όσον αφορά τους The Dagger, είναι μια νεοφώτιστη μπάντα από Σουηδία μεριά η οποία όμως μόνο αρχάρια δεν είναι στον χώρο της μουσικής.Oι Dagger που λες, αποτελούνται από μέλη των διαλυμένων πλέον Dismember(μπαντάρα) των Grave(καλά είσαι) καθώς και τον Jani Kataja των Σουηδών Sideburn(άγνωστοι για μένα).Εντυπωσιακό line up και κανείς θα περίμενε η μουσική τους να είναι ακραία και βαριά, αλλά το ντεμπούτο κινείται στο 70ς hard rock και πρώτο metal με πολλές μεώδίες και σόλο στυλ Rainbow.
Για τους δύσπιστους:
Συνεπώς για κάποιον που παρακολουθεί το ακραίο μέταλ και τα γύρω του τέτοιες κινήσεις μπορούν να του είναι αδιάφορες αλλά σίγουρα του κινούν την περιέργεια.Άλλα παραδείγματα τέτοιων κινήσεων είναι οι Beastmilk στους οποίους έχω αναφερθεί ξανά και τους οποίους θα χαρώ να τους απολαύσω και ζωντανά, η περσινή κίνηση του Nemtheanga (Primordial) με μέλη από Aura Noir Enheirjer Thyrfing και τον παίζω παντού Nick Barker, οι οποίοι κινήθηκαν στον χώρο του επικού heavy metal (Manowar meets Bathory).
Ακόμα και οι Ghost αν ισχύουν οι φήμες περί Repugnant (underground θεούληδες) προέρχονται από τον ακραίο χώρο.Παραδείγματα που θα μπορούσα να εντάξω σε αυτή την λογική θα ήταν η περσινή συνεργασία των Σάτυρων με τον Sivert Hoyem για το Phoenix, ή οι ιστορικοί πλέον Hellacopters του Nicke Andersson, για τους οποίους παράτησε τους Entombed.
To ακραίο metal σε καμία φάση δεν θα έπρεπε να θεωρείται αποκομμένο από τα κλασσικά και παλιακά είδη σκληρής μουσικής, καθώς οι δικοί μας μουσικοί ήρωες είχαν δικούς τους μουσικούς ήρωες.Προφανώς και επειδή κάποιος death metal μουσικός ασχολήθηκε με το να βγάλει ροκ δίσκο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποθεώσει κανείς την προσπάθεια, αλλά η αντικειμενικότητα είναι ανάγκη να κυριαρχεί, γιατί ειδικά εν έτει 2014 η πρωτοτυπία είναι σπανιότατη και κάθε παλιομοδίτικος δίσκος έχει να συγκρουστεί με πολύ μεγαλύτερους.Παρ όλα αυτά και μόνο ένα ευχάριστο άκουσμα θα σε κάνει να σκεφτείς τι ισχύει περί ωριμότητας και πραγματικού da real metal.Δεν είναι ούτε μόνο Manowar, ούτε μόνο Cannibal Corpse.
Υ.Γ.1.Ο Fenriz τα έλεγε από το 90:
Υ.Γ.2. Περιμένω να ακούσω το νέο Nightbringer(πάει για μεγάλη δισκάρα) καθώς και τα νέα 1349 και Blut Aus Nord.
Υ.Γ.3.Το νέο Sanctuary θα σηκώσει συζητήσεις.
Υ.Γ.4. Audrey Horne - Pure Heavy. Εθιστικότατο
Principality of Hell - Fire and Brimstone . Old school blackthrash.
The Haunted - Exit wounds - fun δίσκος - δεν ήμουν ποτές και ο μεγαλύτερος οπαδός.
Εntombed - Dismember - Grave - μαθήματα σουηδικών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου