Songs of Frost and Darkness
Οι μέρες πέρασαν, οι γιορτές ήρθαν είδαμε συγγενείς φίλους και φάγαμε, ήπιαμε ασχοληθήκαμε με τα εσωτερικά φιλοσοφικά μας αναπάντητα ερωτήματα, το θείο είχε την τιμητική του και μετά επανήλθαμε στην καθημερινότητα.Απότομα ίσως γιατί οι διακοπές δεν κρατάνε για πάντα ούτε έχουμε άπειρα χρήματα και χρόνο για σπατάλη (όχι τώρα δημιουργώ δεν σπαταλώ τον χρόνο μου).Η ψευδαίσθηση της ελπίδας και του έλα μωρέ όλα καλά θα πάνε που διαρκεί τις λίγες μέρες της εκάστοτε γιορτής συνήθως καταρρίπτεται λίγο απότομα μέσω μιας εκ διαμέτρου αντίθετης πράξης ή γεγονότος.Και αυτό το Πάσχα και όσα το συνοδεύουν( ή νομίζουμε ότι το συνοδεύουν) διαλύθηκαν με το που έπιασα το νέο Triptykon στα χέρια μου.
Ο δίσκος είχε διαρρεύσει κανά μήνα τώρα, αλλά το συναίσθημα που με έπιασε όταν τον άκουσα σωστά και αυθεντικά διαβάζοντας(μελετώντας καλύτερα) το 30σέλιδο ένθετο του δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί. Σε αυτές τις σελίδες έχει αναφερθεί πολλάκις η σημασία του έργου αυτού του Καλλιτέχνη σε εμένα προσωπικά.Συνεπώς θεωρούσα ότι η νέα αυτή κυκλοφορία είχε ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος.Ως τεράστιος οπαδός δεν είμαι σε θέση να μιλήσω αντικειμενικά για αυτό τον δίσκο αλλά, επειδή δεν κάνω κριτικές, θα αφιερώσω την σημερινή ανάρτηση στην καταγραφή των σκέψεων μου.
Το σκοτάδι προϋπήρχε του φωτός.Τα μεγάλα μαύρα κενά είτε στο σύμπαν είτε σε μελανές οπές είτε στα συναισθήματα του ανθρώπου έχουν κάποια κοινά στοιχεία.Και αυτά είναι ότι είναι ως επί το πλείστον αχαρτογράφητα,άγνωστα ίσως επικίνδυνα αλλά σίγουρα εμπνέουν φιλοσοφικές αναζητήσεις για το που ήρθαμε που πάμε και τι είμαστε πραγματικά.Τόσο σε κοσμολογικό όσο και σε προσωπικό καθημερινό επίπεδο.Ο Warrior όμως έχει ένα χάρισμα.Μπορεί να ελέγξει το σκοτάδι μέσα του και γύρω του,ίσως να το απορροφάει και αυτός και να το μετατρέπει σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα.Ίσως για αυτό ταίριαξε με τον H.R.Giger Ίσως για αυτό θα μιλήσει για τον Crowley την Emily Bronte, τους Celtic Frost (του στοίχισε) για τον πάγο της Νορβηγίας και τα δύσκολα χρόνια του χωρίς να προκαλέσει απαξιωτικές αντιδράσεις τύπου λες κλισέ για να επιτηδεύσεις σκοτεινά συναισθήματα.Αλλά θα σε καθηλώσει θα σε κάνει να δεις τον κόσμο (για άλλη μια φορά) διαφορετικά, στην αρχή από την οπτική του, μέχρι να ταυτιστείς και εσύ.Και μιλάω τόσο πολύ για τα συναισθήματα γιατί εδώ δεν πειραματίζεται, δεν ξαναδημιουργεί νέους ορίζοντες αλλά πατάει πάνω στις δικές του δημιουργίες και στο ευρύτατο πεδίο που έχει οριοθετήσει με τους Celtic Frost για να συνθέσει(μαζί με 3 νεότερους μουσικούς που τον πιάνουν) μερικά από τα πιο ώριμα τραγούδια του.Η ευρεία γκάμα των CF εδώ είναι το αρχικό πεδίο δημιουργίας αυτών των μελανών χασμάτων.
Η ασφυκτική επίθεση του Tree of Suffocating Souls θα είναι η Goetia pt.2 με την διαφορά ότι εδώ τα νεύρα ελέγχονται λίγο παραπάνω, το Boleskin House θα θυμίσει Μonotheist και θα μας δώσει το απόλυτο soundtrack για την ασχολία με τον Aleister Crowley ενώ το Altar of Deceit είναι ένα doom κατάμαυρο απλοικό αλλά πειστικό 7λεπτο έπος.Το Breathing θα μας θυμίσει με την στυγνή αλλαγή ρυθμού γιατί το Mega Therion θα εξουσιάζει τα πάντα σε 6 εχεδόν λεπτά βαναυσότητας.Το Demon Pact, κινηματογραφικό, καθηλώνει κυρίως μέσω της πειστικότατης ερμηνείας του Warrior ενώ το In the Sleep of Death είναι ο προσωπικός φόρος τιμής του Καλλιτέχνη στην Emily Bronte.Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και τα ποιήματα της δεν θα είναι ποτέ τα ίδια σε μια μουσική υπόκρουση του τρόμου.Το Black Snow σε 12 λεπτά καταστρέφει ότι δεν είχε διαλυθεί από τα προηγούμενα κομμάτια.Μου θύμισε το Black Lava των Satyricon από το Volcano, τον τελευταίο πραγματικά καλό τους δίσκο.Ίσως δεν είναι τυχαίο.
Άφησα για το τέλος τα Αurorae και Waiting.To πρώτο είναι η μόνη στιγμή ίσως σε όλο τον δίσκο που νιώθεις να χαλαρώνεις να ξεσφίγγουν λίγο τα δεσμά και να μπαίνει μια ηλιαχτίδα φωτός.Το δεύτερο που κλείνει τον δίσκο σε αφήνει με την αίσθηση ότι κάτι λείπει κάτι έμεινε κενό μέσα σου και δεν καλύφθηκε από αυτό τον δίσκο.Δεν γίνεται να στα σερβίρουν όλα στο πιάτο όμως.Το όνομα κανενός τραγουδιού δεν είναι τυχαίο κατά την γνώμη μου.Οι πολλές ακροάσεις με έκαναν σχεδόν σίγουρο.Σχεδόν πάντα θα μου πείτε ότι γίνεται αυτό αλλά εδώ το εξέλαβα διαφορετικά.Πιο ουσιαστικά.
Ανώτερος δίσκος από τον πρώτο, με την ποιότητα των συνθέσεων και την απίστευτα δεμένη ροή, να δημιουργούν παραδόξως το μοναδικό μειονέκτημα( που δεν υπάρχει) του δίσκου.Δεν θα υπάρξει μια σύνθεση ίσως που να ξεχωρίζει από τις άλλες,δεν υπάρχουν οι κορυφές.Αλλά λογικό μιλάμε για χάσματα.Πολλά.9 για την ακρίβεια.Που όλα μαζί συντελούν την μετουσίωση κάθε σκοτεινού ή επικίνδυνου συναισθήματος σε μια εμπειρία.Γιατί και η απότομη αγαλλίαση που πραγματοποιείται στο Αurorae μόνο θετική δεν μπορεί να είναι καθώς η συνέχεια του δίσκου θα θυμίσει ότι οι μαύρες τρύπες απορροφούν το φως.Και η μουσική όπως και η φυσική επί της ουσίας βασίζονται σε κοσμολογικούς μαθηματικούς νόμους.Και η μαθηματικά ακριβής συντριβή του αδύναμου συντελείται σε αυτό το δίσκο.
Το καλλιτεχνικό πακέτο όμως έχει 2 επιπλέον ατού.Το πρώτο είναι το 30σέλιδο ένθετο με τα liner notes από τον Warrior.Για μένα η εκτίμηση της αξίας αυτού του δίσκου οφείλεται εν μέρει στις επεξηγήσεις που δίνει.Το δεύτερο?Ο τρόμος που θα σε πιάσει οταν συνειδητοποιήσεις ότι ύστερα από την ακρόαση αυτού του δίσκου, το Monotheist ακούγεται πιο τρομακτικό από ποτέ.Γιατί η κοινή πορεία φαίνεται(είπαμε όχι πειραματισμοι πλέον).Αλλά η αρχική πηγή δημιουργίας(ο κοινός ηχητικός προσανατολισμός μου επιτρέπει να θέσω αυτό τον χαρακτηρισμό) είναι η στιγμή που το σκοτάδι είναι τόσο πηχτό που δεν γίνεται να το ξεπεράσεις.Και τα Melana Chasmata το θυμίζουν αυτό σε κάθε λεπτό μουσικής που περνάει.Ο Warrior τα κατάφερε, δεν έσπασε και πάλι τους ορίζοντες, αλλά δημιούργησε μια νέα μελανή οπή στην δισκογραφία του που ο καιρός θα δείξει αν είναι αρκετά δυνατή να παρασύρει μέσα της όσους και όσα παρέσυρε τα προηγούμενα 30 χρόνια.Σίγουρα όμως κάθε σύγκριση με το back catalogue μόνο θετική μπορεί να είναι.Ναι και κάτι καλό για αυτή την δισκάρα.Εγώ προσωπικά δεν είμαι άξιος να πω περισσότερα και δνε με έχει και ανάγκη ο δίσκος αυτός, ίσως φλυάρισα και αρκετά αλλά 8 χρόνια μετά το Monotheist και στα 21 μου ένιωσα, όντας πιο ώριμος, μια εξίσου ώριμη και πετυχημένη από τα αποδυτήρια επίθεση από τον Tom G. Fischer.Under stars Enthroned.
Y.Γ. Δεν υπάρχει λίστα καθώς άκουγα ως επι το πλέιστον τα πάντα από Hellhammer-Celtic Frost-Triptykon.H σωστή προετοιμασία φέρνει καλύτερα και ασφαλέστερα αποτελέσματα.
Ο δίσκος είχε διαρρεύσει κανά μήνα τώρα, αλλά το συναίσθημα που με έπιασε όταν τον άκουσα σωστά και αυθεντικά διαβάζοντας(μελετώντας καλύτερα) το 30σέλιδο ένθετο του δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί. Σε αυτές τις σελίδες έχει αναφερθεί πολλάκις η σημασία του έργου αυτού του Καλλιτέχνη σε εμένα προσωπικά.Συνεπώς θεωρούσα ότι η νέα αυτή κυκλοφορία είχε ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος.Ως τεράστιος οπαδός δεν είμαι σε θέση να μιλήσω αντικειμενικά για αυτό τον δίσκο αλλά, επειδή δεν κάνω κριτικές, θα αφιερώσω την σημερινή ανάρτηση στην καταγραφή των σκέψεων μου.
Το σκοτάδι προϋπήρχε του φωτός.Τα μεγάλα μαύρα κενά είτε στο σύμπαν είτε σε μελανές οπές είτε στα συναισθήματα του ανθρώπου έχουν κάποια κοινά στοιχεία.Και αυτά είναι ότι είναι ως επί το πλείστον αχαρτογράφητα,άγνωστα ίσως επικίνδυνα αλλά σίγουρα εμπνέουν φιλοσοφικές αναζητήσεις για το που ήρθαμε που πάμε και τι είμαστε πραγματικά.Τόσο σε κοσμολογικό όσο και σε προσωπικό καθημερινό επίπεδο.Ο Warrior όμως έχει ένα χάρισμα.Μπορεί να ελέγξει το σκοτάδι μέσα του και γύρω του,ίσως να το απορροφάει και αυτός και να το μετατρέπει σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα.Ίσως για αυτό ταίριαξε με τον H.R.Giger Ίσως για αυτό θα μιλήσει για τον Crowley την Emily Bronte, τους Celtic Frost (του στοίχισε) για τον πάγο της Νορβηγίας και τα δύσκολα χρόνια του χωρίς να προκαλέσει απαξιωτικές αντιδράσεις τύπου λες κλισέ για να επιτηδεύσεις σκοτεινά συναισθήματα.Αλλά θα σε καθηλώσει θα σε κάνει να δεις τον κόσμο (για άλλη μια φορά) διαφορετικά, στην αρχή από την οπτική του, μέχρι να ταυτιστείς και εσύ.Και μιλάω τόσο πολύ για τα συναισθήματα γιατί εδώ δεν πειραματίζεται, δεν ξαναδημιουργεί νέους ορίζοντες αλλά πατάει πάνω στις δικές του δημιουργίες και στο ευρύτατο πεδίο που έχει οριοθετήσει με τους Celtic Frost για να συνθέσει(μαζί με 3 νεότερους μουσικούς που τον πιάνουν) μερικά από τα πιο ώριμα τραγούδια του.Η ευρεία γκάμα των CF εδώ είναι το αρχικό πεδίο δημιουργίας αυτών των μελανών χασμάτων.
Η ασφυκτική επίθεση του Tree of Suffocating Souls θα είναι η Goetia pt.2 με την διαφορά ότι εδώ τα νεύρα ελέγχονται λίγο παραπάνω, το Boleskin House θα θυμίσει Μonotheist και θα μας δώσει το απόλυτο soundtrack για την ασχολία με τον Aleister Crowley ενώ το Altar of Deceit είναι ένα doom κατάμαυρο απλοικό αλλά πειστικό 7λεπτο έπος.Το Breathing θα μας θυμίσει με την στυγνή αλλαγή ρυθμού γιατί το Mega Therion θα εξουσιάζει τα πάντα σε 6 εχεδόν λεπτά βαναυσότητας.Το Demon Pact, κινηματογραφικό, καθηλώνει κυρίως μέσω της πειστικότατης ερμηνείας του Warrior ενώ το In the Sleep of Death είναι ο προσωπικός φόρος τιμής του Καλλιτέχνη στην Emily Bronte.Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και τα ποιήματα της δεν θα είναι ποτέ τα ίδια σε μια μουσική υπόκρουση του τρόμου.Το Black Snow σε 12 λεπτά καταστρέφει ότι δεν είχε διαλυθεί από τα προηγούμενα κομμάτια.Μου θύμισε το Black Lava των Satyricon από το Volcano, τον τελευταίο πραγματικά καλό τους δίσκο.Ίσως δεν είναι τυχαίο.
Άφησα για το τέλος τα Αurorae και Waiting.To πρώτο είναι η μόνη στιγμή ίσως σε όλο τον δίσκο που νιώθεις να χαλαρώνεις να ξεσφίγγουν λίγο τα δεσμά και να μπαίνει μια ηλιαχτίδα φωτός.Το δεύτερο που κλείνει τον δίσκο σε αφήνει με την αίσθηση ότι κάτι λείπει κάτι έμεινε κενό μέσα σου και δεν καλύφθηκε από αυτό τον δίσκο.Δεν γίνεται να στα σερβίρουν όλα στο πιάτο όμως.Το όνομα κανενός τραγουδιού δεν είναι τυχαίο κατά την γνώμη μου.Οι πολλές ακροάσεις με έκαναν σχεδόν σίγουρο.Σχεδόν πάντα θα μου πείτε ότι γίνεται αυτό αλλά εδώ το εξέλαβα διαφορετικά.Πιο ουσιαστικά.
Ανώτερος δίσκος από τον πρώτο, με την ποιότητα των συνθέσεων και την απίστευτα δεμένη ροή, να δημιουργούν παραδόξως το μοναδικό μειονέκτημα( που δεν υπάρχει) του δίσκου.Δεν θα υπάρξει μια σύνθεση ίσως που να ξεχωρίζει από τις άλλες,δεν υπάρχουν οι κορυφές.Αλλά λογικό μιλάμε για χάσματα.Πολλά.9 για την ακρίβεια.Που όλα μαζί συντελούν την μετουσίωση κάθε σκοτεινού ή επικίνδυνου συναισθήματος σε μια εμπειρία.Γιατί και η απότομη αγαλλίαση που πραγματοποιείται στο Αurorae μόνο θετική δεν μπορεί να είναι καθώς η συνέχεια του δίσκου θα θυμίσει ότι οι μαύρες τρύπες απορροφούν το φως.Και η μουσική όπως και η φυσική επί της ουσίας βασίζονται σε κοσμολογικούς μαθηματικούς νόμους.Και η μαθηματικά ακριβής συντριβή του αδύναμου συντελείται σε αυτό το δίσκο.
Το καλλιτεχνικό πακέτο όμως έχει 2 επιπλέον ατού.Το πρώτο είναι το 30σέλιδο ένθετο με τα liner notes από τον Warrior.Για μένα η εκτίμηση της αξίας αυτού του δίσκου οφείλεται εν μέρει στις επεξηγήσεις που δίνει.Το δεύτερο?Ο τρόμος που θα σε πιάσει οταν συνειδητοποιήσεις ότι ύστερα από την ακρόαση αυτού του δίσκου, το Monotheist ακούγεται πιο τρομακτικό από ποτέ.Γιατί η κοινή πορεία φαίνεται(είπαμε όχι πειραματισμοι πλέον).Αλλά η αρχική πηγή δημιουργίας(ο κοινός ηχητικός προσανατολισμός μου επιτρέπει να θέσω αυτό τον χαρακτηρισμό) είναι η στιγμή που το σκοτάδι είναι τόσο πηχτό που δεν γίνεται να το ξεπεράσεις.Και τα Melana Chasmata το θυμίζουν αυτό σε κάθε λεπτό μουσικής που περνάει.Ο Warrior τα κατάφερε, δεν έσπασε και πάλι τους ορίζοντες, αλλά δημιούργησε μια νέα μελανή οπή στην δισκογραφία του που ο καιρός θα δείξει αν είναι αρκετά δυνατή να παρασύρει μέσα της όσους και όσα παρέσυρε τα προηγούμενα 30 χρόνια.Σίγουρα όμως κάθε σύγκριση με το back catalogue μόνο θετική μπορεί να είναι.Ναι και κάτι καλό για αυτή την δισκάρα.Εγώ προσωπικά δεν είμαι άξιος να πω περισσότερα και δνε με έχει και ανάγκη ο δίσκος αυτός, ίσως φλυάρισα και αρκετά αλλά 8 χρόνια μετά το Monotheist και στα 21 μου ένιωσα, όντας πιο ώριμος, μια εξίσου ώριμη και πετυχημένη από τα αποδυτήρια επίθεση από τον Tom G. Fischer.Under stars Enthroned.
Y.Γ. Δεν υπάρχει λίστα καθώς άκουγα ως επι το πλέιστον τα πάντα από Hellhammer-Celtic Frost-Triptykon.H σωστή προετοιμασία φέρνει καλύτερα και ασφαλέστερα αποτελέσματα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου