New Gods Taking Over(An attempt to review)
Η ανάρτηση αυτής της εβδομάδας έχει θέμα το νέο δίσκο των Σουηδών Epic/Heavy/Doom metallers Grand Magus.Ο δίσκος αυτός ονομάζεται Triumph and Power και είχαμε αναφερθεί λίγο σε αυτόν παλιότερα,συγκεκριμένα εδώ.Και ενώ ο δίσκος παίζει στο πικάπ μου μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο JB έκανε το θαύμα του.Πριν τον αγοράσω τον άκουσα τον δίσκο με προσοχή και αφού ήρθε περιπετειωδώς στην κατοχή μου από τότε η βελόνα δεν έχει φύγει απο πάνω του.Αυτό όμως που με εντυπωσίασε είναι πόσο εύκολα κάνανε στα δικά μου αυτιά το Hunt να φαίνεται μέτριο μπροστά στον φετινό τους δίσκο.Και εγώ το Hunt το λάτρεψα και ας είχε περισσότερο hard rock βάση απ' όσο το θεαματικό Hammer of the North του 2010. Παρεπιπτόντως με το HotN έγινα οπαδός των Magus γατί αυτός ο δίσκος ήταν η πρώτη επαφή μου μαζί τους.Στο θέμα μας τώρα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το On Hooves of Gold το οποίο μπαίνει με έναν αέρα νίκης.Bathory-κό επικό με ένα ρεφραίν που θα το ζήλευαν και οι Maiden επόχης Brave New World.Κομμάτι που με πάει πίσω στο 2010 για τους Magus.Ύστερα μπαίνει το Steel Versus Steel το οποίο αν και φέρνει λίγο απο Hunt αλλά πιο επιμεταλλομένο το ριφ ώστε να θυμίζει Saxon.Αυτό το τραγούδι θα μπορούσε να είχε βγεί μεταξύ 1980-1982.Τα χέρια γροθιά και ψηλά και τραγουδάμε το ρεφραίν με όλη μας την δύναμη.Σειρά έχει το Fight το οποίο είναι δείγμα ευφυίας του JB.Riff που μου θυμίζει Manilla Road και μετά μπαίνει ένας κλασσικός μεταλλικός κεραυνός που σε συνδυασμό με τους στίχους,οι οποίοι σου μιλάνε προσωπικά εσένα και σου λένε ότι και ο τίτλος, με αφήνει εντυπωσιασμένο και για την ποιότητα και για την ποικιλομορφία των συνθέσεων. Το ομότιτλο στην συνέχεια είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου για μένα.Πάρτε στίχους στυλ Manowar αναμείξτε τους με το Iron Will και το Son of the Last Breath και το αποτέλεσμα είναι κάτι που σκοτώνει και τα 3 επιμέρους υλικά κατασκευής.Η ερμηνεία του JB είναι τόσο παθιασμένη που σε κάνει να παραδεχθείς ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τύπους που παίζουν επικά γιατί τους αρέσει το είδος αλλά γιατί μεγάλωσαν στην χώρα των μύθων της μεταλλικής επικότητας δίπλα σε δάση και λίμνες ακούγοντας παραδοσιακό μέταλ.Βγαίνει από τον τρόπο ζωής του JB και αυτό αποτυπώνεται σε όλο τον δίσκο.Μεγαλείο.Ακολουθεί το Dominator με το τέλειο και κολληματικό ρεφραίν του και τα επιθετικά ριφφς εντυπωσιάζει και δείχνει αυτή την πιο μεταλ κατεύθυνση του δίσκου στο σύνολο του σε σχέση με τον προκάτοχο του.
Ύστερα από ένα ορχηστρικό ιντερλούδιο μπαίνει το Holmgang το οποίο αναφέρεται σε μια αρχαία σκανδιναβική παράδοση και ίσως είναι ένας από τους καλύτερους φόρους τιμής στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Quorthon.Το Naked and the Dead είναι η δεύτερη μνεία στο NWOBHM μετά από το Steel Versus Steel και το τεράστιο ρεφραίν του καθώς και τα μαθήματα ανδρείας και αποτελεί ύμνο του επικού μέταλ.Η αλληγορία στους στίχους αν και λίγο κλισέ είναι απίστευτη.Κλείνοντας από το δεύτερο ακουστικό ιντερλούδιο του δίσκου(σαν αυτά τα outro-intro των μεγάλων Bathory) κλείνει τον δίσκο το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του ονόματι The Hammer Will Bite.Εδώ θέλω να πω κάτι που προσωπικά παρατήρησα.Όπως οι Ghost πέρσυ στο Monstrance clock ακούγονταν τεράστιοι και επιτηδευμένα μελωδικοί για να κλείσει έτσι ο δίσκος με κάτι χαρακτηριστικό, αυτό παρατηρώ και στο συγκεκριμένο κομμάτι.Το κομμάτι είναι το πιο επικό του δίσκου απλώνεται πολύ σωστά χωρίς να ξεχειλώνεται(είπαμε ο JB είναι συνθέτης) και οι στίχοι του είναι τόσο πορωτικοί (όπως σχεδόν κάθε τραγούδι για τον Τhor) που η μόνη σου ελπίδα για να το αντέξεις είναι να τραγουδάς με όλη σου την δύναμη.Και μετά να ΠΡΕΠΕΙ να πας σε ένα βουνό να σκοτώσεις Γίγαντες των Πάγων,ή επειδή δεν έχουμε εδώ στην Ελλάδα ας τους αντικαταστήσουμε με Τιτάνες,same shit.Τα 2 ιντερλούδια, Arv και Ymer είναι σωστά τοποθετημένα με το δεύτερο να προετοιμάζει το τεράστιο κλείσιμο του The Hammer Will Bite όπως ανέφερα και πιο πριν.
Ο δίσκος δεν ξέρω αν αντικειμενικά είναι ο καλύτερος των Μάγιστρων, αλλά για μένα είναι αυτός που συνδυάζει τον ήχο του Iron Will,το φουλ μεταλλικό πνεύμα του Hammer of the North και την πιο 70ς hard rock προσέγγιση του The Hunt.Άρα αυτός εδώ απ' ότι φαίνεται θα είναι ο προσωπικός μου αγαπημένος από αυτό το σπουδαίο συγκρότημα.Συγκροτήματα όπως οι Doomsword μετά οι Primordial(σε συγκεκριμένους δίσκους) και πέρσυ οι Kodex,καθώς και συγκροτήματα της λεγόμενης αναβίωσης του παραδοσιακού ήχου εδώ νικούνται κατα κράτος από τους Σουηδούς.Και για μένα αυτός ο δίσκος είναι μια βεβαίωση συνταξιοδότησης για τους κάποτε θρύλους του επικού μέταλ Manowar.Νew Gods Taking Over λέει ο Jb στο On Hooves Of Gold και εγώ συμφωνώ απόλυτα ενώ χαζεύω το τρομερό εξώφυλλο.Οι λόγοι που μου αρέσει το επικό doom και το παραδοσιακό metal (γενικά έχω αδυναμία στο αναλογικό old school) βρίσκονται όλοι εδώ.Και κρίμα που αν και είναι σε τόσο σπουδαία εταιρεία δεν παίζουν μπροστά σε 1000 άτομα.Δεν είμαι ελιτιστής να πω ότι ξεπουλήθηκαν καθώς δεν το κάνανε.Και το ξέρουν.Και το ξέρω και μου φτάνει.For the triumph and the power.
Αυτή την εβδομάδα κυριάρχησαν οι Μάγιστροι αλλά όχι μόνο.
1.Grand Magus - Triumph And Power
2.Coroner - Death Cult. To πρώτο demo των σπουδαίων Ελβετών κυκλοφόρησε σε cd remastered για 1500 αντίτυπα μόνο.Η αρχή ενός σπουδαίου συγκροτήματος πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του τυπά δίπλα στο grumpy cat.
3.Carcass - Surgical Steel.Γιατί είναι δισκάρα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το On Hooves of Gold το οποίο μπαίνει με έναν αέρα νίκης.Bathory-κό επικό με ένα ρεφραίν που θα το ζήλευαν και οι Maiden επόχης Brave New World.Κομμάτι που με πάει πίσω στο 2010 για τους Magus.Ύστερα μπαίνει το Steel Versus Steel το οποίο αν και φέρνει λίγο απο Hunt αλλά πιο επιμεταλλομένο το ριφ ώστε να θυμίζει Saxon.Αυτό το τραγούδι θα μπορούσε να είχε βγεί μεταξύ 1980-1982.Τα χέρια γροθιά και ψηλά και τραγουδάμε το ρεφραίν με όλη μας την δύναμη.Σειρά έχει το Fight το οποίο είναι δείγμα ευφυίας του JB.Riff που μου θυμίζει Manilla Road και μετά μπαίνει ένας κλασσικός μεταλλικός κεραυνός που σε συνδυασμό με τους στίχους,οι οποίοι σου μιλάνε προσωπικά εσένα και σου λένε ότι και ο τίτλος, με αφήνει εντυπωσιασμένο και για την ποιότητα και για την ποικιλομορφία των συνθέσεων. Το ομότιτλο στην συνέχεια είναι ίσως η κορυφαία στιγμή του δίσκου για μένα.Πάρτε στίχους στυλ Manowar αναμείξτε τους με το Iron Will και το Son of the Last Breath και το αποτέλεσμα είναι κάτι που σκοτώνει και τα 3 επιμέρους υλικά κατασκευής.Η ερμηνεία του JB είναι τόσο παθιασμένη που σε κάνει να παραδεχθείς ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τύπους που παίζουν επικά γιατί τους αρέσει το είδος αλλά γιατί μεγάλωσαν στην χώρα των μύθων της μεταλλικής επικότητας δίπλα σε δάση και λίμνες ακούγοντας παραδοσιακό μέταλ.Βγαίνει από τον τρόπο ζωής του JB και αυτό αποτυπώνεται σε όλο τον δίσκο.Μεγαλείο.Ακολουθεί το Dominator με το τέλειο και κολληματικό ρεφραίν του και τα επιθετικά ριφφς εντυπωσιάζει και δείχνει αυτή την πιο μεταλ κατεύθυνση του δίσκου στο σύνολο του σε σχέση με τον προκάτοχο του.
Ύστερα από ένα ορχηστρικό ιντερλούδιο μπαίνει το Holmgang το οποίο αναφέρεται σε μια αρχαία σκανδιναβική παράδοση και ίσως είναι ένας από τους καλύτερους φόρους τιμής στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Quorthon.Το Naked and the Dead είναι η δεύτερη μνεία στο NWOBHM μετά από το Steel Versus Steel και το τεράστιο ρεφραίν του καθώς και τα μαθήματα ανδρείας και αποτελεί ύμνο του επικού μέταλ.Η αλληγορία στους στίχους αν και λίγο κλισέ είναι απίστευτη.Κλείνοντας από το δεύτερο ακουστικό ιντερλούδιο του δίσκου(σαν αυτά τα outro-intro των μεγάλων Bathory) κλείνει τον δίσκο το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του ονόματι The Hammer Will Bite.Εδώ θέλω να πω κάτι που προσωπικά παρατήρησα.Όπως οι Ghost πέρσυ στο Monstrance clock ακούγονταν τεράστιοι και επιτηδευμένα μελωδικοί για να κλείσει έτσι ο δίσκος με κάτι χαρακτηριστικό, αυτό παρατηρώ και στο συγκεκριμένο κομμάτι.Το κομμάτι είναι το πιο επικό του δίσκου απλώνεται πολύ σωστά χωρίς να ξεχειλώνεται(είπαμε ο JB είναι συνθέτης) και οι στίχοι του είναι τόσο πορωτικοί (όπως σχεδόν κάθε τραγούδι για τον Τhor) που η μόνη σου ελπίδα για να το αντέξεις είναι να τραγουδάς με όλη σου την δύναμη.Και μετά να ΠΡΕΠΕΙ να πας σε ένα βουνό να σκοτώσεις Γίγαντες των Πάγων,ή επειδή δεν έχουμε εδώ στην Ελλάδα ας τους αντικαταστήσουμε με Τιτάνες,same shit.Τα 2 ιντερλούδια, Arv και Ymer είναι σωστά τοποθετημένα με το δεύτερο να προετοιμάζει το τεράστιο κλείσιμο του The Hammer Will Bite όπως ανέφερα και πιο πριν.
Ο δίσκος δεν ξέρω αν αντικειμενικά είναι ο καλύτερος των Μάγιστρων, αλλά για μένα είναι αυτός που συνδυάζει τον ήχο του Iron Will,το φουλ μεταλλικό πνεύμα του Hammer of the North και την πιο 70ς hard rock προσέγγιση του The Hunt.Άρα αυτός εδώ απ' ότι φαίνεται θα είναι ο προσωπικός μου αγαπημένος από αυτό το σπουδαίο συγκρότημα.Συγκροτήματα όπως οι Doomsword μετά οι Primordial(σε συγκεκριμένους δίσκους) και πέρσυ οι Kodex,καθώς και συγκροτήματα της λεγόμενης αναβίωσης του παραδοσιακού ήχου εδώ νικούνται κατα κράτος από τους Σουηδούς.Και για μένα αυτός ο δίσκος είναι μια βεβαίωση συνταξιοδότησης για τους κάποτε θρύλους του επικού μέταλ Manowar.Νew Gods Taking Over λέει ο Jb στο On Hooves Of Gold και εγώ συμφωνώ απόλυτα ενώ χαζεύω το τρομερό εξώφυλλο.Οι λόγοι που μου αρέσει το επικό doom και το παραδοσιακό metal (γενικά έχω αδυναμία στο αναλογικό old school) βρίσκονται όλοι εδώ.Και κρίμα που αν και είναι σε τόσο σπουδαία εταιρεία δεν παίζουν μπροστά σε 1000 άτομα.Δεν είμαι ελιτιστής να πω ότι ξεπουλήθηκαν καθώς δεν το κάνανε.Και το ξέρουν.Και το ξέρω και μου φτάνει.For the triumph and the power.
Αυτή την εβδομάδα κυριάρχησαν οι Μάγιστροι αλλά όχι μόνο.
1.Grand Magus - Triumph And Power
2.Coroner - Death Cult. To πρώτο demo των σπουδαίων Ελβετών κυκλοφόρησε σε cd remastered για 1500 αντίτυπα μόνο.Η αρχή ενός σπουδαίου συγκροτήματος πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του τυπά δίπλα στο grumpy cat.
3.Carcass - Surgical Steel.Γιατί είναι δισκάρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου